2010-12-13
Van alle hip-hop en r&b artiesten die tussen studio- en livesessies in een joint roken, is Kid Cudi het meest stoned. Zijn eerste album, Man On The Moon: The End Of Day, stond vol dromerige combinaties van rap en zang, die eigenlijk alleen maar volledig werden omarmd door stoners die bekend zijn met de muziek van bijvoorbeeld Bone-Thugs-N-Harmony. Gelukkig voor Cudi, zitten er tussen die blowers ook bekende artiesten die andermans carrière van de grond kunnen krijgen. Voor wat, hoort echter wat. Van Lil Wayne tot zijn label-baas Kanye West, het meest recente werk van deze rappers ruikt sterk naar wat de Kid het beste serveert. Zonder Cudi waren twee van de belangrijkste hip-hop-platen van de afgelopen vijf jaar, Kanye's 808's & Heartbreaks en My Beautiful Dark Twisted Fantasy, er waarschijnlijk niet geweest. Ondanks zijn rol als sleutelstuk in de huidige sound van onder andere Kanye West, is het grote succes voor de eigen muziek van de rapper uit Ohio grotendeels uitgebleven. Pas nadat The Crookers de eerste single van Cudi's debuut album, 'Day 'N Nite', hadden geremixt, werd dat een bescheiden hit. Meer succes in de dancescene werd geboekt met de samenwerking met David Guetta, 'Memories'. Cudi's wiet-muziek bleef echter een beetje hangen in de bekende, altijd chillende kringen. Man On The Moon I wordt waarschijnlijk nog jaren gebruikt als plank om bladeren op te versnijden.
Man On The Moon II: The Legend Of Mr. Rager, neemt het plaatsje van Cudi's debuut-cd in de stereotoren van de coffeeshop namelijk moeiteloos over. Het is meer van wat deel een al bevatte, nu een stuk beter afgewerkt en iets meer klaargestoomd voor een mogelijke mainstream doorbraak. Het beste voorbeeld van dat laatste gegeven is eerste single 'Erase Me', waarop Kanye West een robbertje mee-rapt. Hoewel het nummer niet echt thuishoort tussen de rest van de songs op het album, is het een lekker popnummer met een aanstekelijk refrein en een erg stoere bridge vlak voor Kanye's rap-couplet.
Maar Cudi blijft toch vooral de heer en meester van alle luisteraars die stoned naast de cd-speler zitten. Het grootste wapenfeit is 'Marijuana', de beste ode aan het plantje sinds Bone-Thugs-N-Harmony's 'Weed Song'. Het is dankzij de echoënde gitaarsolo aan het einde, het zweverige koortje in het midden en de tekst die regelrecht uit de mond van een wiet-verslaafde lijkt te komen een briljant nummer. Probeer het maar eens uit je hoofd te krijgen. "Pretty green bud, all in my blood. Oooh, I need it." Als er ooit nog eens een reclame nodig is om marihuana te promoten, dan wordt dit de jingle.
Voor Cudi-fans die na het eerste album al verkocht waren, is dus ook Man On The Moon II weer volop genieten. Het moet echter een doofstomme zijn die wil beweren dat de plaat niet teveel lijkt op zijn voorganger. Zelfs de tracklist van deel twee is een kopie van de eerste. Het zwaarste hip-hop-nummer van The Legend Of Mr. Rager, 'The End', komt ongeveer op hetzelfde moment voorbij als waar spiegelnummer 'Make Her Say' voorbij kwam op het eerste album. En ook de opbouw van de cd in vijf verschillende acts is op Man On The Moon II weer aanwezig. Uiteindelijk slaat Kid Cudi met zijn tweede album wederom een homerun, maar hij moet onthouden dat strike drie toch echt met een "you're out!" bestraft wordt.
TNT (metal) - A Farewell to ArmsIedere zichzelf respecterende hardrockliefhebber heeft Knights Of The New...
The Parting Gifts - Strychnine Dandelion Met de explosieve garagepunk van The Oblivians en de zwaar verslavende...