2010-12-30
Glamour Of The Kill ziet het levenslicht in 2007. Deze Britten met als thuisbasis York sturen in 2007 en 2008 respectievelijk de ep’s Through The Dark They March en Glamour Of The Kill de wijde wereld in. Ondanks lovende woorden van de Britse en internationale pers blijft metalcore een genre dat op het vlak van vernieuwing weinig te bieden heeft. De melodische riffs, degelijke vocalen en dubbele bas georiënteerd drumwerk doen het nog steeds voor de metalcore maar enige vorm van vernieuwing wordt bij deze soort bands zelden gedetecteerd. Grootste invloed van deze vier Engelsen is vast en zeker Bullet For My Valentine en dat zie en hoor je vooral en dat is nu de fout die Glamour Of The Kill duur te staan komt. Men doet in elk geval geen enkele poging om een eigen identiteit te ontwikkelen en nemen gewoon de stijl van hun helden over.Hun eerste volwaardige schijf The Summoning ligt nu in de winkelrekken en met de muziek op zich is eigenlijk niets mis. Dave Richmond op zang en bas, Chris Gomerson op gitaar en zang, Mike Kingswood op gitaar en zang en Ben Thomson op drums en zang maken duidelijk een sprong voorwaarts in de positieve zin. Het lijkt erop dat de band het genre ontstijgt en zich met een aantal jaren de status van hun voorbeeld Bullet For My Valentine mag aanmeten. Zoals ze zelf beweren wordt nog steeds gebruik gemaakt van invloeden uit pop, metal en de jaren tachtig.
Op hun eersteling klinken de pop stukken inderdaad heel catchy, de metal echt metal en de jaren tachtig net zoals de jaren tachtig. Bovendien kreeg men de hulp van de Bullet For My Valentine engineers Jeff en Ginge waardoor de band ook effectief kreeg wat ze wilde. Jammer voor de luisteraar en liefhebber van metalcore want dit is een schaamteloze kopie. The Summoning is dus inderdaad een volwassen album van een groeiende groep muzikanten. Met uitzondering van 'Malevolent Reign' zul je op deze schijf geen miskleunen terug vinden. Echte uitschieters zijn er aan de andere kant ook niet. Nummers als 'Supremacy', 'Feeling Alive' en 'World’s End' klinken dan wel supervet, het niveau van de toonaangevende bands uit het wereldje wordt nooit gehaald. Daarvoor is waarschijnlijk een volgend werkstuk nodig want ondanks de inzet van deze vier blijft de muziek echter hangen in het kielzog van voorgenoemde grootheden. Het moment dat deze heren daadwerkelijk over een eigen muzikale identiteit beschikken, wordt het zeker de moeite om hen serieus te nemen. Voor de heel jonge fans van het bejubelde genre is het echter simpel : aanschaffen die handel !
Bernard Gepken - In Retrospect: YesIn de zomer van 2004 begon de 18-jarige Bernard Gepken onder aanvoering...
The Dallas Explosion - Off to War Na de EP Depression Is A Fulltime Job en het album Girlfriends &...