2011-01-04
In ieder niet-pop genre zit wel een band die wordt afgekraakt door de zogenaamde kenner en die-hard luisteraar, omdat er ergens een deur naar commercieel succes openstaat. Bullet For My Valentine is zo'n band. Hoewel de heren grotendeels overduidelijk knallende metal spelen, hebben de altijd aanwezige ballads en simpele, vaak zachtaardige lyrics het imago van de groep weinig goed gedaan. Volgens veel metalheads, is Bullet For My Valentine gewoon een groepje glamrockers. Met het derde studioalbum, Fever, wordt weer eens benadrukt dat azijnpissers die een band een genre uitschoppen vanwege nette kapsels niet aangehoord moeten worden. Er is namelijk weinig glam te ontdekken in de muziek die Matthew Tuck en zijn kornuiten vandaag de dag maken. Op het met gitaarsolo's overgoten 'A Place Where You Belong' na, bevat Fever geen ballads. Voor elf tracks (plus drie live bonustracks en een live-dvd) lang, wordt de luisteraar over het algemeen getrakteerd op snoeiharde, up-tempo gitaarriffs- en solo's, marcherende drums en Tuck's gouden strot op zing-, schreeuw-, grunt-, fluister- en mijmerstand.
Fever staat bol van de hoogtepunten, wat het lastig maakt om een enkele track uit te lichten. De toon wordt in ieder geval erg goed gezet met albumopener 'Your Betrayal', waarin de drums met een lange intro opperen dat het qua instrumentale hardheid wel goed zit op deze plaat. Een ander hoogtepunt dat genoemd moet worden, is 'Alone', met bijna zes minuten speeltijd de langste track op Fever. De kippenvel-factor is groots aanwezig in de eerste halve minuut van het nummer, maar wordt van de huid afgeslagen wanneer de intro voorbij is en de beukend drums de beste riff op het album bijstaan. Ook de tekst van 'Alone' is een beter staaltje songwriting dan de gemiddelde Bullet For My Valentine-track, hoewel ruimte voor verbetering op dat gebied wel aanwezig blijft.
Het grootste minpunt van Fever is dan ook dat de lyrics niet erg sterk zijn. Het ligt tegen dertien in een dozijn emo aan en is waarschijnlijk de reden waarom je Destine-fans kunt tegenkomen bij een Bullet For My Valentine-concert. De band maakt metal, maar dus wel metal waarvan de drempel een stuk lager ligt dan bij de gemiddelde metalband. Wat daar mis mee is? Helemaal niets. Het maakt van Fever een plaat met een harde buiten- en soms te zachte binnenkant, die als je een oogje toeknijpt voor iedere metalhead aan te raden is.
Eerdere recensies van Bullet for my Valentine:
- 15-02-2008: Scream Aim Fire.
Kid Rock - Born FreeHet is lastig om Kid Rock nog te zien als de bad-ass rockster die hij,...
Suarez - L'Indécideur Een paar jaar geleden liepen de drie muzikale broers van wereldmuziekformatie...