2010-12-17
Bijna drie jaar na het prachtige, maar oh zo ingewikkelde, complexe album The President of the LSD Golf Club, komt Hooverphonic met een opvolger. Een opvolger met een verhaal, want de prachtige zangeres Geike Arnaert heeft Hooverphonic verlaten. Zij wilde muzikaal een andere richting op dan frontman Alex Gallier en een breuk werd geforceerd. Arnaert solo verder, Hooverphonic op zoek naar een nieuwe zangeres.En die is gevonden in de 22-jarige Noémie Wolfs. Zij werd in het populaire Vlaamse programma De Laatste Show met veel bombarie geïntroduceerd. ”Een natuurtalent”, noemde Gallier haar en twee weken nadat dit nieuws naar buiten gebracht is, volgt al een nieuw album met Wolfs als leadzangeres.
Een vergelijking ligt dan natuurlijk op de loer. Maar, Arnaert lijkt een wat andere muzikale koers te bevaren. Al na één luisterbeurt heb je het album al begrepen, al na één luisterbeurt hoor je wat mooi is en wat niet en na één luisterbeurt kun je niet anders concluderen dat The Night Before een nogal saai, oppervlakkig, Hooverphonic-onwaardig album is geworden. En dat terwijl The Night Before toch juist een overduidelijk Hooverphonic-album is. De sound, het instrumentarium, het ritme, die typische Gallier-‘handtekening’, alles is aanwezig. Toch maar vergelijken? Het zal moeten.
Geike Arnaert wordt node gemist. Niet omdat Noémie Wolfs zo’n belabberde zangeres is, niet omdat The Night Before heel zwak is, maar omdat Arnaert de sound van Hooverphonic máákte, creëerde. Meer dan Gallier ogenschijnlijk lijkt te beseffen. Haar stem bracht juist extra spanning in de sound, een voelbare strijd tussen de muziek en de vocalen. Misschien dat The President of the LSD Golf Club -achteraf bezien- dáárom zo’n boeiend album is. De spanning die er toen wellicht al heerste tussen Arnaert en Gallier.
Het maakt The Night Before geen vreselijk slecht album, integendeel. Er staat echt genoeg te genieten op. ‘How Can You Sleep’, waarop de stem van Wolfs juist bijzonder fraai klinkt. Opener ‘Anger Never Dies’ klinkt stevig en rijkelijk georkestreerd, ‘Norwegian Stars’ is ook mooi, ‘One Two Three’ is muzikaal zelfs origineel, maar het voelt allemaal wat veilig, wat saai, wat oppervlakkig, wat voorspelbaar. Termen die voorheen nooit geassocieerd zouden zijn met Hooverphonic. En dat is een jammerlijke conclusie.
Eerdere recensies van Hooverphonic:
- 19-10-2007: The President of the LSD Golf Club;
- 17-10-2002: Presents Jackie Cane.
Nicki Minaj - Pink FridayMet Nicki Minaj duikt er voor het eerst sinds jaren weer een goede...
Diddy-Dirty Money - Last Train to Paris Terwijl de hele wereld de nieuwe Kanye West plaat adoreert zou je bijna...