2005-08-23
Misschien is het de focus op gitaarbands uit Engeland, die ervoor zorgt dat een leuke band als The Robocop Kraus nu al vier releases lang aan de aandacht van de Europese massa ontsnapt. Tenminste, zoiets moet hun nieuwe label Epitaph hebben gedacht, gezien hun schreeuwerige promotie voor de band (“de nieuwe Franz Ferdinand!”). Niet geheel verstandig, maar het zou de Duitsers wel de aandacht kunnen geven die ze op basis van dit album verdienen. Verwacht op deze plaat echter geen geheel nieuw geluid. De greep naar jaren tachtig wave en indie is bijvoorbeeld al eerder gedaan door bovengenoemde Schotten en bands als Bloc Party, Radio 4 en The Faint. De mix met electro (punk)pop werkt op dit album echter zeer aanstekelijk. De gitaren klinken ritmisch en strak en de beats zijn zo hoekig als het gezicht van een willekeurige Duitser in mijn belevingswereld. Toch zorgt dit alles voor een uiterst dansbaar geheel, zoals in opener After Laughter Comes Tears en het met een erg catchy refrein uitgeruste You Don’t Need A Doctor. Eerstgenoemde track laat direct het lekker lullige keyboardgeluid horen dat verderop nog regelmatig in een begeleidend thema zal opduiken. In het springerige All The Good Men bijvoorbeeld, waar de band aan hun landgenoten van Von Spar doet denken. Samen met het tevens energieke Small Houses Odd Cars is het een hoogtepunt op een album dat over de gehele linie toch al buitengewoon goed te noemen is. Divers ook, want ondanks eenzelfde aanpak is weinig eenvormigheid tussen de nummers te horen. Alleen wanneer de band tegen het eind gas terug neemt en op de meer serieuze tour gaat, vallen de nummers wat tegen. Gelukkig wordt voor het slotakkoord weer de luchtigere, swingende aanpak gehanteerd.Gezien de enorme aandacht voor zogenaamde new wave bands de laatste jaren is het vreemd te noemen dat een band als The Robocop Kraus vrijwel onopgemerkt is gebleven. De band speelt strak en enthousiast en verkent een energieke en dansbare richting binnen het genre. Het maakt de band wellicht niet uniek, maar de strakke groove, de catchy refreinen en de licht geschifte, aan Talking Heads refererende, zang trekken deze plaat wel degelijk naar een hoog niveau. De vergelijking met Franz Ferdinand gaat, vooral qua stijl, scheef, maar in potentie heeft Epitaph wel een nieuwe hype gecontracteerd. Benieuwd of dat nu ook buiten Duitsland een beetje door wilt gaan dringen.
Dropkick Murphys - The Warrior's CodeJe moet het ze nageven, de Dropkick Murphys hebben wel iets speciaals in...
Pennywise - The Fuse Na bijna twintig jaar samen optreden en albums uitbrengen komt Pennywise met...