Deicide - To Hell With God Recensie op Podiuminfo

2011-01-27 Dat death metal bands nu en dan eens controverse veroorzaken mag niet verbazen als je hun zorgvuldig gekozen thema’s in acht neemt. Het kan bij momenten niet gortig en goor genoeg zijn en dat kan al eens voor wat reactie zorgen bij de gevoelige medemens. Eind jaren tachtig begon dit genre wijdverspreid te raken vanuit Florida. Legendarische bands zoals Death, Morbid Angel en Deicide zagen het levenslicht en hielden zich onledig met het verspreiden van een bloederige boodschap, al dan niet met satanische inslag. Glen Benton, de zanger van Deicide stond erom bekend een omgekeerd kruisteken in zijn voorhoofd te brandmerken, terwijl hij eveneens in de beginjaren van de band een aantal opmerkelijke uitspraken deed in verband met zijn geloof in de duistere heer en de bijhorende levenswijzen. Het martelen van knaagdieren was dan ook niet meer dan een normale dagelijkse bezigheid van de man. Anno 2011 lijkt hij wat op zijn stappen teruggekomen te zijn, maar dat belet hem en zijn band niet om opnieuw op de proppen te komen met een death metal album pur sang. Hun tiende studioalbum To Hell With God toont duidelijk aan dat Lucifers discipelen nog lang niet klaar zijn met het verspreiden van hun antigoddelijke boodschap.

Voor velen zal dit soort muziek misschien een brug te ver zijn, maar de fans van het genre mogen op beide oren slapen: met deze plaat bevestigen de godmoordenaars dat ze nog steeds aan de top staan van de death metal scene. We krijgen een half uur lang tremolo picking, rauw geschreeuw en brutaal gestamp voorgeschoteld. Tegenwoordig worden er niet zo vaak meer platen van dit kaliber afgeleverd, omdat het genre misschien wel wat voorbijgestreefd lijkt. Dat wil echter niet zeggen dat death metal in een museum thuishoort, want vooral het gitaarwerk toont aan dat dit we niet met amateurs te maken hebben. Van opener ‘To Hell with God’ tot aan afsluiter ‘How can you call yourself our God?’ horen we een zeer vertrouwd geluid dat opgeluisterd wordt door een aantal puike gitaarsolo’s. Akkoord, er zitten een pak Kerry Kings tussen –waarmee we refereren naar de gitarist van Slayer, die zowat de uitvinder moet zijn van de technisch perfecte gitaarsolo die totaal niet bij het nummer in kwestie past- maar laat dit nu net een eigenschap zijn van death metal die ervoor zorgt dat het om een pure plaat gaat.

Algemeen genomen kunnen we dus spreken van een weinig verrassend album dat echter mooi in het rijtje blasfemische pamfletten van de legendarische band past. Voor de fans is dit alleszins een absolute aanrader.

Recensent:Bram De Wulf Artiest:Deicide Label:Century Media