Voor degenen die echter niet bekend zijn met de muziek van het tweetal, heeft No Name No Colour aangename verrassingen in petto. Het is namelijk een sterke plaat, op ieder vlak bikkelhard. De zang van Zack Lopez doet denken aan Jane’s Addiction’s Perry Ferrell, maar dan veel steviger en toegankelijker. Ook de verschillende tracks zijn overduidelijk beïnvloed door deze band, maar doen bij vlagen ook denken aan de hardste nummers van Rage Against The Machine. Ondanks de invloeden uit de jaren negentig, klinkt het tweekoppige Middle Class Rut niet als een mindere kopie van deze vierkoppige groepen. Maar de gelijkenissen zijn wel van dusdanige grootte dat je soms het idee hebt naar een ‘broer van’ te luisteren.
Neem bijvoorbeeld albumopener ‘Busy Bein’ Born’. De echoënde intro roept direct herinneringen aan Jane’s Addiction’s ‘Mountain Song’ op. Hoewel er (verder) eigenlijk niets mis is met het nummer, zijn het vooral de tracks die op armlengte afstand van het vergelijkingsmateriaal blijven die echt goed werken. Een voorbeeld hiervan is ‘I Guess You Could Say’, een mid-tempo knaller met een oerkrachtig refrein. Een ander hoogtepunt is ‘Cornbread’, waarop Middle Class Rut met een klein toefje country laat horen van alle markten thuis te zijn.
No Name No Colour is een prima introductieplaat vol ijzersterke muziek, maar laat vooral de indruk achter dat er meer in had gezeten. Er wordt maar een tipje van de sluier des mogelijkheden opgelicht. Wellicht komt dat door het feit dat het geheel geen traditioneel, als totaal opgenomen debuutalbum is. Hoewel de bron nog lang niet is uitgeput, wordt de interesse al wel gewekt. En als Middle Class Rut een carriere staat te wachten vergelijkbaar met die van de andere namen die in deze recensie worden genoemd, dan gaan we snel veel meer van ze horen.
Eric Clapton - CrossroadsIn 2004 organiseerde Eric Clapton voor de eerste keer het Crossroads...
Drain - Dunes of Dukecity De Drunense Duinen, gelegen tussen Den Bosch en Tilburg, is een groots...