2011-03-01
Singer-songwriter Sean Rowe komt met het album Magic als opvolger van debuut 27 (2003, eind 2004 opnieuw uitgebracht). Ik denk dat weinig mensen ooit van de man gehoord hebben, maar dat zal nu wellicht veranderen. Sean Rowe heeft namelijk een stem die je bij de strot kan grijpen. Een diepe, soulvolle, bariton stem die emotioneel en breekbaar kan klinken. Een stem die aan andere donkere stemmen doet denken. De vergelijkingen met namen als Van Morrison, Leonard Cohen en Stuart Staples (Tindersticks) gaan rond op internet. Dat komt wellicht omdat ook de muziek van Sean Rowe een bepaalde donkerheid vertoont. Rowe is een fervent natuurliefhebber. Met enige regelmaat trekt hij zich voor 30 dagen terug in de ‘wildernis’, waarvoor hij alleen een mes en wat kleren meeneemt. Rowe ontleent inspiratie aan zijn eigen wilderniservaringen. "Ik hou van de eenvoud en harmonie van de natuurlijke wereld. Ik denk dat we iets aan contact met de natuur hebben verloren". De teksten van Sean Rowe zijn, in tegenstelling tot hetgeen je op grond van het hier aangehaalde citaat zou verwachten, veelal niet autobiografisch. Hij observeert liever dan dat Rowe over zichzelf schrijft. De thema’s liefde, onschuld, seks en natuur voeren de boventoon in zijn vaak abstracte teksten.
Magic is opgenomen in een klein stadje boven New York, in een studio boven een restaurant waar de opa van Rowe een Italiaans restaurant runde. Dit heeft geleid tot een intiem en specifiek opnameproces. Het album opent met het fraaie, ingetogen ‘Surprise’. Deze lijn wordt voortgezet op het mooie ‘Time To Think’ en het derde nummer ‘Night’. ‘Jonathan’ is zowaar een up-tempo, waarin Rowe ook weet te overtuigen. Op ‘Old Black Dodge’ komt Rowe dicht in de buurt bij Leonard Cohen. Haast betoverend is het liedje ‘Wet’, vol emotie en tempowisselingen. In het mooie ‘American’, voorzien van een prachtige partij strijkers, drijft Rowe op ironische wijze de spot met het kapitalisme en de Amerikaanse consumptiemaatschappij. Rowe laat verder horen, dat hij ook in up-tempo ‘Wrong Side Of The Bed’ opnieuw weet te overtuigen en sluit het geheel prachtig af met ‘The Long Haul’.
Magic heeft, zoals gezegd, zijn donkere randjes en door het grotendeels ingetogen karakter, is het nu niet bepaald een makkelijke plaat. Het album is een hommage aan de dingen waarin Rowe gelooft en aan de zaken die hij in de wereld ‘magical’ vindt. Sean Rowe heeft een prachtige emotionele stem met een diep en rijk geluid en hij levert een album af dat liefhebbers meer dan zal bekoren.
The Very End - Mercy & MiseryBij het tweede album van The Very End zit een stukje persinfo dat er niet...
Patatje Metal - Proef de Peen 'ns De Brabantse band Patatje Metal rockt een gat in Nederlandstalige...