White Lies - Ritual Recensie op Podiuminfo

2011-01-13 Begin november, tijdens de aankondiging van Ritual, verkondigde zanger Harry McVeigh dat deze tweede plaat van White Lies een positieve cd zou worden. Een album vol meezingers. Dat was eigenlijk vreemd ‘nieuws’ om te benadrukken. Hoewel er op de nummers van debuut-lp To Lose My Life inderdaad geen vrolijke onderwerpen werden besproken (het was vooral veel gebrabbel over dood gaan), was die cd wel één van de populairste karaoke-platen van het jaar. ‘Death’, ‘Unifinished Business’, ‘A Place To Hide’; de kracht van het album waren dit soort anthems. Grootse, slepende tracks die al waren geprogrammeerd om over het Goffertpark uit te rollen, lang voordat de band er in september 2009 opende voor Coldplay.

De grote vraag is dus: hoe anders is Ritual ten opzichte van Festivalinfo’s album van het jaar 2009, To Lose My Life? Het antwoord: er zit eigenlijk weinig verschil tussen de twee platen. In plaats van ‘death’, valt nu vaker het woord ‘love’, maar nog steeds is het gezongen op een manier die alle emotie uit een dergelijk woord hakt. En in plaats van alleen maar gitaren en McVeigh’s lange uithalen, wordt er in vooral de refreinen nu flink uitgepakt met samenzang en een grote dosis electro. Critici die White Lies na album één nog niet vergeleken met Depeche Mode, gaan dat nu wel doen.

Ritual klinkt dus nog iets strakker, grootser en slepender dan White Lies’ debuut. En daar is in de meeste gevallen weinig mis mee. Neem bijvoorbeeld albumopener ‘Is Love’. De langzame opbouw naar de dance rock-climax van deze track werkt perfect als overgang van album één naar album twee. Het is net niet aanstekelijk genoeg om de teksten, die zich laten omschrijven als betekenisloos - maar gebracht alsof het een serieuze boodschap heeft - helemaal te negeren. Maar ontzettend dansbaar is het wel. Hetzelfde geldt voor de eerste single, ‘Bigger Than Us’. Meezinggehalte: hoog, aanstekelijkheidsniveau: hoog. Maar wederom ontkom je niet aan het feit dat je in het nummer, na hem twintig keer te hebben beluisterd, nog steeds geen betekenis kunt vinden. Interessant doenerij-gehalte: hoog.

Maar de gewekte illusie van diepgang kostte White Lies na To Lose My Life ook niet de kop. En wie realistisch is geweest en naar Ritual uitkeek om de juiste redenen, wordt niet teleurgesteld. Na tien tracks van in totaal bijna vijftig minuten, piepen de oren na van al het muzikale geweld. White Lies beloofde een plaat vol meezingers en komt die belofte meer dan na. De refreinen van hoogtepunten als ‘Peace & Quiet’ en ‘Bad Love’ blijven, ondanks dat de bodem van de put snel in zicht komt, dagenlang hangen. En zelfs de nummers die niet direct aan het trommelvlies blijven plakken, zoals afsluiter ‘Come Down’, beginnen zich na meerdere keren luisteren langzaam in het gehoor te nestelen.

Ritual is natuurlijk overhyped. En dat er in veel platenzaken wordt gesproken over de eerste grote release van 2011 zorgt alleen maar voor meer olie op het vuur. Kijk door de vlammen heen en je vindt een album waarmee White Lies de huidige fanbase een plezier doet, maar waarmee tegelijkertijd geen aanstalten worden gemaakt om kritiekhebbers 180 graden te laten draaien. Ritual bevat nog iets minder diepgang dan de eerste cd, maar compenseert dat met een iets groter geluid. Oftewel: een dijk van een plaat met een gat in het midden.

Eerdere recensies van White Lies:
- 27-01-2009: To Lose My Life....

Recensent:Randy Timmers Artiest:White Lies Label:Universal