2011-01-20
Na drie albums vol mooie indie-folkrock, komt de Amerikaanse band The Decemberists in 2006 met The Crane Wife, een album vol prog-invloeden. Twee jaar later lijkt de uit drie 7-inch singles bestaande single-serie Always The Bridesmaid een terugkeer naar een meer folk-gericht geluid in te luiden, maar op het album The Hazards Of Love uit 2009 speelt de progrock opnieuw de hoofdrol. The Hazards Of Love is zelfs een heus conceptalbum, met een doorlopend verhaal en bepaalde thema’s die steeds terugkomen. Bij het in elkaar zetten van dit pretentieuze werkstuk vergeet frontman Colin Meloy helaas wel om echt goede liedjes te schrijven. En deze waren nu juist altijd het belangrijkste handelsmerk van de band. Op het nieuwe album zijn de progrock-invloeden weer verdwenen en keert de band uit Portland, Oregon terug naar de indie-folkrock. Het materiaal op The King Is Dead sluit naadloos aan bij dat van de eerste twee albums Castaways And Cutouts en Her Majesty. Niet alleen qua geluid, maar ook kwalitatief.
Colin Meloy heeft zich voor The King Is Dead laten beïnvloeden door R.E.M. en deze invloed is het duidelijkst hoorbaar in ‘Calamity Song’. In dit nummer zit een gitaarloopje dat zo van één van de vroege R.E.M.-platen weggelopen zou kunnen zijn. Het mooie is dat deze partij wordt gespeeld door R.E.M.-gitarist Peter Buck zelf. Buck speelt ook mee op albumopener ‘Don’t Carry It All’ en ‘Down By The Water’ en toeval of niet, dit zijn meteen drie van de hoogtepunten op The King Is Dead.
Opener ‘Don’t Carry It All’ is een typisch Decemberists-nummer met een goede melodie, mooie samenzang en in dit geval een hoofdrol voor de mondharmonica. ‘Down By The Water’ heeft een vergelijkbaar geluid, maar is een stukje steviger en ook nog net iets beter. De vocale ondersteuning wordt hier verzorgd door Gillian Welch.
In ‘All Arise!’ zorgen de viool en de honky-tonk piano voor een duidelijk country-geluid. Ook het rustige ‘Rise To Me’ heeft een country-feel, maar deze wordt veroorzaakt door de mooie steelguitar. De songs ‘January Hymn’ en ‘June Hymn’ zijn eveneens rustig en worden gedragen door zang en akoestische gitaar. ‘June Hymn’ is de mooiste van de twee, vooral door de mondharmonica die doet denken aan Bob Dylan, maar ook aan Bruce Springsteen ten tijde van Nebraska.
Met The King Is Dead keren The Decemberists terug naar het geluid uit hun beginperiode. Het album haalt het niet bij meesterwerk Picaresque, maar doet niet onder voor de twee albums daarvoor. Het niveau van de songs is over het geheel genomen erg hoog, het enige wat ontbreekt is een paar echte uitschieters.
Eerdere recensies van The Decemberists:
- 06-02-2007: Crane Wife.
Treefight for Sunlight - A Collection of Vibrations for your SkullAls je de komende tijd door de platenzaak struint op zoek naar een sappige...
Guido Belcanto - Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven De meeste artiesten kunnen na 25 jaar in de muziekwereld netjes in een hokje...