2011-01-21
Als je de komende tijd door de platenzaak struint op zoek naar een sappige aanwinst voor je cd-collectie, zal je oog ongetwijfeld even vallen op A Collection of Vibrations for your Skull van Treefight for Sunlight. Er prijkt namelijk een fors uitgevallen watermeloen tegen een bordeauxrode achtergrond op de albumcover. Zomers en sappig fruit. Lekker. Maar moet je voor de gein eens proberen om een hele watermeloen weg te werken. Dat gaat je niet lukken. En voor de durfals die het wel denken te kunnen: na twee schijven gaat het je toch echt tegenstaan.
Zo is het ook met dit album. Eén willekeurig nummer is leuk en lekker en ook een tweede liedje is wel te verteren. Daarna treedt verzadiging in. Treefight for Sunlight heeft namelijk een oppervlakkig indiepop-plaatje gemaakt dat het alleen goed doet op de achtergrond of op het strand.
A Collection of Vibrations for your Skull begint vrij aardig met het nummer ‘You and the New World’, waarin een Vampire Weekend-achtig rifje goed wordt aangevuld met samenzang tussen bandleider Mathias Sørensen en zijn companen. En ook het zeker niet slechte ‘They Never Did Know’ leunt op de goede samenzang tussen de Denen en opbeurend gitaarspel.
Maar het album zakt al snel in. De muzikaliteit vervaagt en de samenzang gaat knagen, in plaats van dat ze blijft boeien. Continu wordt hetzelfde trucje uitgehaald: zoetsappige zang op de voorgrond, akkoorden op een piano, een vrolijke gitaar, een luie drum en een goede lading opsmuk om het nummer wat voller te laten klinken. Tegelijk zit er vrijwel nergens echt een opbouw in een nummer. ‘Facing the Sun’ is zo’n liedje dat in een rechte lijn, zonder pieken of dalen, vloeit naar het einde.
Dieptepunt is ‘Tambourhinoceros Jam’, een twee minuten durend herhaaldelijk aanzwellend aanslaan van hetzelfde akkoord onder het mom van experimentele muziek. En als kort daarna het album wordt afgesloten met het 5,5 minuten durende ‘Time Stretcher’, een nummer dat door haar vele laagjes het bloed onder de nagels vandaan haalt, is de stilte die volgt op het eindigen van een cd een verademing.
Treefight for Sunlight zou volgens de platenmaatschappij de zomer moeten belichamen, maar als de zomer net zo saai wordt als dit album, mag het winter blijven. Volgende keer kunnen de Deense jongens in plaats van een oversizede watermeloenplaat beter een goed te behapstukken sinaasappel maken.
Colossa - Born To Make A SoundHet wordt bijna traditie. Aan het begin van het jaar komt een Nederlandse...
The Decemberists - The King Is Dead Na drie albums vol mooie indie-folkrock, komt de Amerikaanse band The...