Ook op Modern Ruin, het zevende album, van de heren valt weer veel te genieten, want behalve het gevoel van dreiging en desolatie put Covenant zich ook uit in het schrijven van gave nummers. Daarbij is het overgrote deel van de nummers dansbaar, neigen enigszins naar trance, en liggen goed in het gehoor. Na het intro opent het album met ‘Lightbringer’ dat samen met de, eveneens Zweedse, heren van Necro Facility is opgenomen. Het nummer klinkt loom, heeft een lichte industrial tic, maar heeft wel een lekker rustig tempo en een goed in het gehoor liggend refrein. ‘Judge Of My Domain’ klinkt alsof je Depeche Mode op een vette housebeat zet en daarbij Jean Michel Jarre de synthesizer partijen laat doen. Het melancholieke, enigszins aan David Gahan, refererende stemgeluid van Eskil Simonsson geeft het nummer een wat sombere draai. Door die mooie stem, en het soms wat industriële karakter in bepaalde nummers, gaat het soms ook de kant Van The Young Gods op al klinkt het allemaal wel wat ingetogener. Iets wat goed hoorbaar is in afsluiter ‘The Road’. Een ander hoogtepunt is de vette danskraker ‘Dynamo Clock’ dat vrij minimaal klinkt, maar bovenal hypnotiserend en nogal verslavend is.
Het zevende album van Covenant zal voor de fans weinig verrassingen herbergen, maar de liefhebbers zullen niet teleurgesteld zijn. Mensen die de band niet kennen maar wel houden van het lekkere, enigszins gedateerde, elektronische geluid van Covenant doen bij aanschaf van Modern Ruin geen miskoop. Probeer dan ook de gelimiteerde digipack te pakken te krijgen, want daar zit een bonus cd bij waarop ‘Wir Sind Die Nacht’, uit de gelijknamige film, in diverse remixen staat.
Anders Niemand - Passe PartoutRappen is dé trend van de laatste jaren. Iets wat de jongeren bezig houdt en...
The BellRays - Black Lightning Wanneer je jezelf vergelijkt met het formaat dat bands als Led Zeppelin, The...