2011-02-12
The Twilight Singers begint oorspronkelijk als een zijproject van Afghan Whigs zanger Greg Dulli. Als deze laatste band echter in 2001 uit elkaar gaat, wordt The Twilight Singers Dulli’s belangrijkste muzikale uitlaatklep. Dynamite Steps is het vijfde album van The Twilight Singers en het eerste sinds het succesvolle Powder Burns, dat alweer uit 2006 stamt. Dulli trekt hierop de lijn van de eerdere albums door en we horen opnieuw een mix van rock, indie, soul en wat elektronica.
The Twilight Singers is een steeds wisselend collectief, waarin Dulli de enige vaste waarde is. Deze keer krijgt hij hulp van onder andere Ani DiFranco, Nick McCabe van The Verve, Joseph Arthur en Petra Haden. Uiteraard is ook Dulli’s muzikale partner in crime en drug buddy Mark Lanegan van de partij, zij het deze keer slechts op één nummer.
De sfeer op Dynamite Steps is veelal melancholisch en aan de donkere kant. De muziek is over het algemeen vrij rustig. Eén van de mooiste tracks is het melancholische maar tevens behoorlijk intense ‘The Beginning Of The End’. In deze song zitten een paar gekke overgangen, waarbij de muziek in één keer van intens en vol naar losjes en kaal gaat.
Ook het samen met Lanegan gezongen ‘Be Invited’ is erg goed en hetzelfde geldt voor ‘She Was Stolen’. Dit laatste nummer begint rustig, met een pianopartij en zwelt langzaam aan naar een behoorlijk intense passage. Dulli’s soulvolle, hese stem komt in dit nummer uitstekend tot zijn recht. ‘On The Corner’ begint nogal clean met een drumcomputer en een piano, maar wordt verderop een stuk voller. Het drumloopje uit het begin blijft echter de hele song gewoon doorlopen.
Het hardste nummer op Dynamite Steps is ‘Wave’. Na 45 dreigende seconden barst deze song volledig los met een woedende gitaarpartij en Dulli’s licht vervormde zang. Alle opgekropte agressie komt in één klap naar buiten. Het piano-intro van ‘Get Lucky’, dat hier meteen achteraan komt, fungeert vervolgens als zalf op de wond.
Dynamite Steps sluit af met het bijna zeven minuten durende titelnummer dat volledig volgens de regels wordt opgebouwd. Het wah-wah gitaartje dat ongeveer halverwege langskomt geeft het nummer een funky twist mee, maar verderop is het nummer toch vooral stevig. Als het hoogtepunt is geweest, sterft de song en daarmee het album langzaam weg. Een passend eind voor deze donkere, maar erg mooie plaat.
Wye Oak - CivilianIn 2006 beginnen Andy Stack (drums, toetsen, achtergrondzang) en Jenn Wasner...
British Sea Power - Valhalla Dancehall Neem een zich langzaam maar zeker ontwikkelende indie-rockband en zet ze eens...