2011-02-04
Als er zoiets bestaat als een muzikaal dutje, dan is dit het. Harrys Gym spreidt met hun tweede album What Was Ours Can’t Be Yours een warm bedje voor je waar je elf nummers lang in mag gaan soezelen en opvallend uitgerust weer uit komt zetten. Gelijk maar even naar het nadeel van dit Noorse staaltje zweverige indiepop. Het album is vrij letterlijk een deken, zonder echte negatieve of positieve uitschieters. Natuurlijk zit er verschil in de kwaliteit van de nummers, waarbij vooral ‘No Hero’ en ‘Sailing Home’ wat meer weten te beklijven en het wat stillere ‘Tell It To My Face’ minder hoge ogen gooit. Maar verder kabbelt het album zonder veel verschil in opbouw, volume of geluid door naar het einde.
Nu is het goed mogelijk dat juist dat de bedoeling is geweest van het Noorse viertal. Hun liedjes handelen over dood, bomen, dieren, zeilen en navenante onderwerpen. Welkom in de fantasiewereld van een Noorse jongedame. De teksten hebben een sfeertje van sages over zich, en dat mag best een beetje dromerig worden bezongen.
De stem van de jongedame in kwestie, zangeres Anne Lise Frøkedal, leent zich daar uitstekend voor. Warm, zuiver, liefdevol ingetogen en zonder veel uithalen begeleidt ze de luisteraar door het album. Er zit emotie verborgen in haar stem, maar nergens doet het echt pijn.
Instrumentaal is What Was Ours Can’t Be Yours niet heel interessant, al is er ook niets mis mee. Er wordt rustig getokkeld op een semi-acoustische gitaar, de basgitaar doet niet aan loopjes, maar speelt gewoonweg de akkoorden. Verder wordt er lui gedrumd en de achtergrond wordt gevormd door akkoorden uit een synthesizer. Niet spannend, maar het klinkt prima.
Enige uitzondering op het gebrak aan spanning is het nummer ‘No Hero’, waar veel meer pit in zit dan in de rest van het album. De drums spelen een belangrijkere rol en een opvallend diep geluid van de synthesizer geeft het nummer een duister karakter. Frøkedal laat zich echter niet uit haar comfortzone van ingetogen zang duwen, waardoor het nummer nog altijd in de lijn van het album past. ‘No Hero’ is daardoor een aangename verrassing en wellicht het beste nummer van het album.
Maar het is het enige uitstapje en echt spannend wordt het nooit. Dat kan een doel op zich zijn en Harrys Gym is daar prima in geslaagd. Ga maar liggen en glij mee in de fantasieën van Frøkedal. Als je dat kan ten minste, want je moet het album de tijd gunnen om zich te bewijzen en jezelf de ruimte gunnen om mee te kabbelen. Voor wie die gave bezit: elf liedjes langen mogen oogjes dicht en snaveltjes toe.
Above the Rules - Where We Came FromVier jongens die samen muziek gaan maken, omdat ze erdoor gefascineerd zijn....
Ben Ottewell - Shapes and Shadows De debuutplaat van Ben Ottewell als soloartiest heet Shapes And Shadows ....