2011-01-31
Adele’s ‘Make You Feel My Love’ is waarschijnlijk het meest verpeste nummer van de afgelopen jaren. Beluister Sky Radio en het lied komt nog regelmatig voorbij. Bekijk een talentenjacht als X-Factor, Popstars en The Voice Of Holland en je hoort minstens drie keer per aflevering een versie gezongen door een gillende gnoe, krijsende kat of kikker met keelpijn. Het is al lastig om als popzangeres een tweede plaat uit te brengen die nog beter is dan het debuut. Maar tel er talloze track-verkrachtingen bij op en Adele hoeft er eigenlijk niet op te rekenen dat – volledig onterecht – mensen nog naar haar werk willen luisteren. Je moet als popzangeres dan wel een héél goed album uitbrengen om terug te willen komen met dezelfde impact als voorheen.Maar laat het aan een bad-ass Britse babe over om alle slechte omstandigheden plat te walsen. Adele’s tweede langspeler, 21, is een fantastische popplaat vol kracht en pracht. Het eerste nummer, ‘Rolling In The Deep’, schopt de deur naar een tweede succesronde direct wijd open. Alle aspecten van een instant-pophit met een flinke dosis gospel is de blueprint. En wie na 19 dacht dat Adele vooral scoort met haar lange uithalen, wordt met ‘Rumour Has It’ overdonderd door een met dunne lagen vocalen belegde soul-stamper. Een lange lijst nummers waarop die uithalen wél moet scoren volgt, maar de vaste regel van 21 is dat álles wonderschoon is. Een absoluut hoogtepunt wordt al snel bereikt met ‘Set Fire To The Rain’. Groots, meeslepend, maar vooral een track die laat horen dat Adele er qua zang alleen maar op vooruit is gegaan.
Want als er één punt van kritiek was op de muziek van Adele, dan was het op haar zang. Hoewel toegankelijkheid niet persé hoeft te worden gezien als pluspunt, waren veel nummers op 19 niet voor iedereen weggelegd. Het refrein van ‘Chasing Pavements’ was voor veel luisteraars ondragelijk. Op 21 is het een ander verhaal. Adele zingt met meer controle en werpt haar stem niet meer onbeheerst de wijde wereld in. Goede voorbeelden zijn het ingetogen ‘Lovesong’, een cover van The Cure, en afsluiter ‘Hide My Heart Away’. Eén van de mooiste kenmerken van 21, is dan ook dat er duizenden nieuwe luisteraars verliefd kunnen worden op de (muziek van de) gevoelige Adele.
21 is een wonderschone, krachtige, grootse, meeslepende popplaat. En wellicht is de kracht van het album ook het enige minpunt. Nummers waar nog enigszins lucht doorheen stroomt, zoals ‘Rumour Has It’ en ‘I’ll Be Waiting’, komen op 21 minder vaak voorbij dan de zwaardere kost. Maar negeer dit soort mierenziftende uitspraken, en 21 is één van de sterkste, maar ook verrassendste albums van 2011 tot nu toe. Dikke respect voor Adele.
Eerdere recensies van Adele:
- 20-02-2008: 19.
Gregg Allman - Low Country Blues Gregg Allman is altijd een bezige bij geweest. Naast een indrukwekkende...
Asian Dub Foundation - A History of Now De Britse groep Asian Dub Foundation heeft altijd gespeeld met...