De titeltrack opent met “Once Upon A Time In The West” geluiden, die overgaan in snarenspel en galmende stemmen. Op 'Syriana' is vervolgens te horen hoe Moody Blues popmuziek gecombineerd kan worden met Arabische muziek. Beide nummers zijn zweverig, loom en zonder vocalen. Anders is het nummer 'Gharibb' dat vreemdeling betekend. Dit nummer herinnert mij aan het interculturele project van Blur op Think Tank. Arabische vrouwenvocalen worden door een accordeon-achtig instrument, de luit en een Qanûn, ondersteund. 'Black Zil' heeft een westerse opgefokte drumcomputer, maar is toch loom. Dit nummer komt echter door de drukke drums wat minder goed uit de verf. 'Galatian Bridge At Dawn' doet weer meer denken aan de openingstrack, maar is mysterieuzer. Het nummer krijgt vorm door een basgitaar en elektrische gitaar, die de oosterse snaarinstrumenten ondersteunen. Het nummer heeft veel echo. Ook 'Checkpoint Charlie' is het vermelden waard om het interessante deuntje.
Het lukt Syriana goed om de westerse muziek te integreren met de oosterse. Toch voert op dit album de oosterse muziek de boventoon. Het is dus geen album geworden waar je na één keer luisteren gemakkelijk inkomt. Toch is het concept al bijzonder bewonderenswaardig.
Pater Moeskroen - En de Kelten Pater Moeskroen brak in 1991 landelijk door met hun hit ‘Roodkapje’. Hoewel...
Naam - Naam Zo vaag als de muziek van Naam is, zo vaag is de persinfo van deze band. De...