Devotchka - 100 Lovers Recensie op Podiuminfo

2011-03-02 Toen de Britse schrijver Anthony Burgess zijn boek A Clockwork Orange schreef, liet hij de hoofdpersonages een zelfverzonnen jongerentaal spreken (Nadsat). Hij gebruikt onder andere het Russische woord “devotchka” (meisje). Wanneer je de muziek van het gelijknamige DeVotchka hoort, gaat een gelijksoortige fantasiewereld open, die eindigheid en feestelijkheid mixt.

Frontman Nick Urata wordt door velen als één van de meest veelbelovende, nieuwe filmcomponisten beschouwd. Sinds hij de soundtrack voor ‘Little Miss Sunshine’ maakte, leverde hij soundtracks voor onder andere; ‘I Love You Philip Morris’ en ‘Lie To Me’. Dat DeVotchka zeer sfeervolle muziek kan scheppen, werd al duidelijk op hun album How It Ends (2004). De titeltrack werd voor verschillende films en series gebruikt. Nochtans is hun muziek zo gevarieerd, dat je niet enkel kan stilstaan bij het filmische karakter. De voorliefde voor gypsy punk is even belangrijk. Hoewel deze genres als water en vuur lijken, weet DeVotchka deze te verzoenen. Dit combineren ze bovendien met internationale folkloristische elementen. Hun laatste album A Mad and Faithfull Telling (2008) leek bijvoorbeeld een ode aan de uiterst dansbare balkan van Goran Bregovich. Met dit album stonden ze, in het kader van hun wereldtournee, in het Stade de France, waar ze in het voorprogramma van Muse voor 80.000 mensen speelden.

100 Lovers, waarvoor het viertal met producer Craig Schumacher (Calexico) naar de woestijn van Arizona trok, klinkt even desolaat en warm als de plek waar ze opgenomen werd. Het probleem met deze band is dat de rode draad soms ontbreekt. Hierdoor word je ondergedompeld in een resem serenades van honderd geliefden. Twee interludia verdelen het album in drie grote stukken. Het eerste deel bevat met ‘The Alley’ en ‘The Common Good’, meer filmische composities. Urata bevindt zich met zijn zwaarmoedige, fatalistische stem vaak op de grens van het klagerige. Toch kan deze donkerte bij ‘100 Other Lovers’ ook ineens nostalgisch worden. Het tweede deel brengt ons met de accordeon van Tom Hagerman in de magische zigeunerwereld. ‘The Man From San Sebastian’ vormt één van de hoogtepunten van deze plaat. ‘Exhaustible’, waar Urata zijn theremin van stal haalt, klinkt als The Beatles in hun experimentele periode. Het derde deel brengt ons met latin en Mariachi muziek naar exotische oorden. ‘Bad Luck Heels’ kan een soundtrack zijn voor een oude western, terwijl ‘Ruthless’ en ‘Contrabanda’ het gevoel geven alsof je in Latijns-Amerika verdwaald bent. De instrumentale afsluiter ‘Sunshine’ blijkt een ironische titel, die geen mooi weer verzekert op het einde van de dag.

DeVotchka levert een zeer gevarieerd en tamelijk geniaal album af. Doordat ze soms van de hak op de tak gaan, zal het niet naar ieders smaak zijn. Dat mag de luisterervaring niet verpesten. Dit album, maar ook het eerdere werk, is een absolute aanrader voor iedere muziekfanaat.

Eerdere recensies van DeVotchka:
- 05-04-2008: A Mad & Faithfull Telling;
- 31-07-2007: How it Ends.

Recensent:Bram De Wulf Artiest:Devotchka Label:Anti / Epitaph