2011-02-19
The Low Anthem debuteert in 2006 met een titelloos album, maar met die plaat wil de band eigenlijk niet meer geassocieerd worden. In 2007 volgt What The Crow Brings, dat net als het debuut in eigen beheer wordt uitgebracht. Opvolger Oh My God, Charlie Darwin wordt in 2008 eveneens door de band zelf gereleased, maar een jaar later volgt een heruitgave door Bella Union. Muziekmedia wereldwijd pikken de band op en een doorbraak op bescheiden niveau volgt. Met het nieuwe album Smart Flesh moet de band nu proberen het succes te consolideren.
De inmiddels tot een kwartet uitgegroeide band nam Smart Flesh op in een verlaten pastasausfabriek. Ze gebruikten deze opnamelocatie als een soort instrument, door te spelen met de galm van de verschillende ruimtes. Ook de echte instrumenten die The Low Anthem gebruikte voor Smart Flesh zijn niet de meest gebruikelijke. De vier multi-instrumentalisten bespelen op dit album onder andere een mondharp, een zingende zaag, drie door de band zelf gerestaureerde antieke pomporgels en een stylofoon.
Muzikaal gezien ligt Smart Flesh in het verlengde van What The Crow Brings en Oh My God, Charlie Darwin. Een mengeling van country en folk in veelal rustige liedjes en hier en daar een stevige track. Albumopener ‘Ghost Woman Blues’ is een traag liedje over een man die een vrouw ontmoet. Deze vrouw is zo mooi dat hij denkt dat ze een geest moet zijn.
‘Apothecary Love’ is een mooi countrywalsje, maar het hierop volgende ‘Boeing 737’ is een harde, gruizige track. De openingsregel “I was in the air when the towers came down. In a bar on the 84th floor” maakt meteen duidelijk waar het nummer over gaat. Na deze korte, lawaaiige uitspatting volgt het zeer rustige ‘Love And Altar’, dat gekenmerkt wordt door hoge samenzang met minimale begeleiding.
Ook het door een pomporgel gedragen ‘Matter Of Time’ is erg rustig en hetzelfde geldt voor het werkelijk prachtige ‘I’ll Take Out Your Ashes’. Deze song gaat over een vrouw die geen afstand kan doen van de as van haar moeder. ‘Hey, All You Hippies’ is juist een lekkere folkrocksong en na ‘Boeing 737’ het hardste nummer op Smart Flesh.
‘Wire’ is een beetje een vreemd nummer. Deze instrumentale track is geïnspireerd door koorddanser Philippe Petit, die in 1974 over een koord tussen de Twin Towers liep. Op zich vormt het nummer, met vooral veel klarinetspel, een mooi intermezzo, maar het duurt eigenlijk iets te lang.
Ook ‘Burn’ is een iets mindere track, vooral doordat de verwijzing naar Leonard Cohen er wel erg dik bovenop ligt. De ruim zeven minuten durende, afsluitende titeltrack lijkt ook door de Canadese bard geïnspireerd, maar heeft toch veel duidelijker een eigen geluid en is daardoor stukken beter.
Tegenover de twee wat mindere nummers staat gelukkig een flink aantal prachtsongs en hierdoor is Smart Flesh opnieuw een uitstekend album van een intrigerende band.
Fitz And The Tantrums - Pickin’ Up The PiecesNeem de groove en de swing van Waylon en de catchyheid van Alphabeat. Dan heb...
YELLE - Safari Disco Club Feit: Frankrijk is het land van de electropop. Denk aan Daft Punk, Justice,...