2011-03-23
Bluegrass is niet meteen een muziekgenre waarmee je de wereld verovert, ondanks de artistieke eruditie die er vaak in tentoongespreid wordt. Dat moet ook Tony Furtado door de jaren heen gedacht hebben. Deze veelzijdige gitarist begon immers als banjospeler en sleepte op jonge leeftijd al de ene na de andere prijs in de wacht. In 1992 kwam zijn eerste album uit, dat nog volledig in het teken stond van dit genre. Toch was zijn kijk op muziek wijder en onder invloed van Tom Petty, Jackson Browne en Ry Cooder breidde hij zijn muzikale territorium verder uit. Blues, folk, Celtic en indie rock gingen deel uitmaken van zijn repertoire. De banjo, slide guitar en Dobro werden aangevuld met zijn eigen zoetgevooisde zangpartijen. Voor zijn vijftiende plaat Golden kroop hij bovendien zelf achter de knoppen.Als je sommige jaren 250 dagen lang van huis bent om je muziek aan de wereld te laten horen, wordt het wel eens moeilijk om nog over een thuis te kunnen spreken. Toch vond Furtado voor deze plaat zijn thuisstad Portland, Oregon terug om op zijn dooie gemak aan zijn muziek te werken met enkele lokale muzikanten. Bovendien verzorgde hij ditmaal het artwork voor zijn album. Na enkele luisterbeurten valt op dat Furtado –overigens geen familie van Nelly- een hoop stijlen aankan. Opener ‘Toe the line’ en ‘Devil’s dust’ zorgen voor de stevigere rocksongs, terwijl hij het op ‘Golden’ en ‘In the hollow’ heel wat rustiger aan doet. Deze aanpak resulteert echter soms ook in bijna zeurderige songs, zoals‘The Willows Cry’ en ‘Angels we know’. Toch staat het vakmanschap vaak boven deze mindere tracks. In het instrumentale ‘Portlandia’ en in ‘River song’ ruik je bijna de natuur van een onontgonnen Noord-Amerika. Op dergelijke momenten besef je dat de artiest die je hoort op zijn best is. ‘Angelina’ zorgt daarnaast voor een tearjerker van jewelste. Hij danst hier echter op een slappe koord, door ergens het midden te kiezen tussen zijn herhalingsdrang en dieprakende emoties.
Furtado weet op Golden een mooie balans te vinden tussen pop, folk en blues, maar laat veiligheid primeren boven zijn uitmuntende gave om te doen met zijn instrumenten wat hij wil. Het resultaat is een album dat tegelijk veel en weinig te bieden heeft.
Eerdere recensies van Tony Furtado:
- 24-04-2007: 13.
Gus Black - The Day I Realized Gus Black is een singer/songwriter uit Los Angeles, die eenvoudige liedjes...
Kingdom Come - Rendered Waters Lenny Wolf doet het maar weer of net niet. Het is maar hoe je tegenover het...