2011-04-15
Het Franse-Finse duo The Dø, opgericht in 2005, bestaat uit instrumentalist Dan Levy en zangeres Olivia Merilahti. Ze leerden elkaar kennen tijdens de muziekopnames voor de Franse film ‘Empires of the Wolves’. Met hun debuutalbum A Mouthful uit 2008 behaalden ze in Frankrijk de nummer 1 positie. Hiermee waren ze de eerste Franse act, die dit met een Engelstalig album bereikte. De stijl van de band is te beschrijven als een mix van invloeden uit volksmuziek, klassiek, hiphop, indiepop en zelfs elektro. Zelf omschrijven ze zich als een combi van PJ Harvey, Joanna Newsom, Blonde Redhead en een vleugje Velvet Underground. Het Engelse muziekblad Drowned in Sound beschreef de band als ‘a female Eminem backed with a brass band’.
Both Ways Open Jaws is een rustig album geworden met mooie liedjes, die beperkt ondersteund worden; slechts af en toe wordt de muziek door wat strijkers, piano of beat versterkt. Openingstrack ‘Dust It Off’ is een mooi begin. Het nummer bestaat enkel uit een elektrische piano en het dunne hoge stemmetje van de Finse Merilahti. Steriel en spannend tegelijk.
Het zet de toon voor de rest van de plaat. Op ‘Gonna Be Sick’ worden we met monotone klanken meegezogen in een meer ritmisch nummer met aparte wendingen. De song ’The Wicked & Blind’ is een tikkeltje saai en weinig verrassend. In ‘Too Insistent’ wordt de juiste toon gelukkig weer gezet. Het nummer klinkt fris en fruitig.
In ‘Bohemian Dances’ worden we verrast over aparte muzieklijnen en wonderschone klanken. Sober, minimal uitgevoerd, maar heel aanstekelijk. Onbewust word je meegenomen in de apotheose. Het zesde nummer Smash Them All (Night Visitors) leidt helaas tot wat verslapping van de aandacht. Het liedje ‘Leo Leo’ zet die lijn wat door, ook omdat er geen climax in het nummer zit, waardoor je langzaam in slaap wordt gewiegd.
Titelsong ‘Both Ways Open Jaws’ is instrumentaal en doet je weer ontwaken door een bizarre beat. Met ‘Slippery Slope’ wordt er meer energie in het album gepompt. Ook de nummers ‘The Calendar’en ‘Was It A Dream’ weten de aandacht goed vast te houden. Het gevoelige ‘Moon Mermaids’ is een prima afsluiter van de caleidoscoop aan klanken en ritmes die we voorgeschoteld hebben gekregen.
Al met al lijkt het sterke punt van The Dø in de opvolger minder uit de verf te komen. Both Ways Open Jaws is meer voorspelbaar dan het debuut en zo nu en dan saai te noemen. Natuurlijk kan de tweede cd van het Fins/Franse duo niet zo verrassen als het sensationele debuut, het nieuwe is er een beetje van af en daardoor klinkt het wat bekender. Maar net als A Mouthful is ook Both Ways Open Jaws een plaat waarop je best nieuwe dingen kunt ontdekken. Minder verrassend, maar wel bij vlagen zeer boeiend.
Heston - Warm Human, Cold WorldDe cd-titel Warm Human, Cold World zegt eigenlijk al genoeg. Heston...
Gus Black - The Day I Realized Gus Black is een singer/songwriter uit Los Angeles, die eenvoudige liedjes...