2011-03-12
We zijn de Grazia niet, maar door de albumhoes kan ik het toch niet laten iets te zeggen over Jessica Lea Mayfield’s nieuwe kapsel. En het lijkt te mogen, want boven het portret met pikdonkere achtergrond staat de uitnodigende tekst “Tell Me”. Nou Jessica, ik heb je al in tal van gedaantes gezien de afgelopen tijd en laten we het er op houden dat je nieuwste look niet echt mijn smaak is. Maar goed, los van al dat triviale gedoe doet het je vast deugd wanneer ik je zeg dat ik over de ietwat herziene/verrijkte sound, die bij je nieuwe coupe hoort, wel grotendeels te spreken ben.Niet dat ik je debuutplaat With Blasphemy So Heartfelt (2008) niks vind. Integendeel, ze bevat heel wat prachtig folky singer-songwriter materiaal. Je meester, Dan Auerbach van The Black Keys, was de afgelopen jaren al aardig in de weer met een muzikaal voller palet en dus is het niet echt vreemd dat ook jij, als zijn gezel, met meerdere tinten en in diversere stijlen bent gaan kleuren. Het maakt Tell Me tot een wat diversere aangelegenheid dan je eersteling.
Nu bestaat natuurlijk de kans dat puristen je wel eens de rug kunnen gaan toekeren en anderen je een sell-out gaan noemen, maar trek het je niet al te veel aan: Heel wat luisteraars, waaronder ondergetekende, zullen de toevoegingen juist een welkome aanvulling op je geluid vinden. Bij muziek is het wat dat betreft net als kapsels; you can’t please ‘em all. En zo enorm anders is het nu ook weer niet. Het prachtige ‘Trouble’, de afsluiter ‘Sleepless’ en ‘Somewhere In Your Heart’, waarmee je de track levert die het wat ongenuanceerde ‘I Can’t Lie To You, Love’ destijds had moeten zijn, klinken gewoon vertrouwd. En overall is de basis nog altijd grotendeels indie folk met een roots en blues-randje en zing je met je kenmerkende, haast laconiek aandoende, stem sterke teksten over lief en leed.
Wat ik met de korte, muzikaal meer opgewekte songs ‘Grown Man’ en ‘Nervous Lonely Night’ moet, weet ik nog niet helemaal, maar voor de rest zorgt het meer geladen en gelaagde geluid in ieder geval voor een opvolger om te koesteren. De meeste tracks slaan de spijker flink op de kop, maar het absolute hoogtepunt is het late ‘Run Myself Into The Ground’. Oh en Jessica, ik vind het zeker een leuk liedje, maar pas je wel op dat je niet helemaal omslaat en straks met alleen nog maar popdeuntjes à la ‘Blue Skies Again’ aan komt zetten?
A Skylit Drive - Identity on Fire A Skylit Drive is een typische post-hardcoreband. Een genre waarin...
![[Portico Quartet] – [Knee-Deep In The North Sea]](https://www.festivalinfo.nl/img/upload/f/b/porticoquartetkneedeep.jpg)
Portico Quartet - Knee-Deep in the North Sea Het ene moment heb je nog nooit van een band gehoord en een moment later word...