2011-04-05
A Skylit Drive is een typische post-hardcoreband. Een genre waarin momenteel de bands als paddenstoelen uit de grond schieten. Een genre ook waar de bands die hiernaar gecategoriseerd worden wel heel erg op elkaar lijken. Dat gaat verder dan alleen de muziek, ook qua looks lijken veel van deze bands op elkaar. A Skylit Drive is hierop geen uitzondering. A Skylit Drive bevat namelijk alle ingrediënten die een band maken tot (cliché) post-hardcore. Zo zijn de leidende vocalen clean, is er een tweede stem die zorgt voor de screams, en kent de muziek vaak snelle gitaar-riffs, geleend uit de metalcore-scene. Dit wordt vervolgens afgemaakt door kapsels, tatoeages en kleding die erg doen denken aan het populaire ‘emocore’. De naam die voorheen werd gebruikt voor het genre ‘post-hardcore’.
Identity On Fire is het derde studioalbum van A Skylit Drive. Daarnaast heeft A Skylit Drive ook nog een EP uitgebracht. Een EP waar het allemaal mee begon, en tevens een EP wat meteen het muzikale hoogtepunt was van deze band. De reden? Op de EP She Watched The Sky werden de clean vocals nog niet verzorgd door Michael Jagmin. Hij is pas bij de band gekomen na het uitbrengen van deze EP. Kortgezegd: de stem van Michael Jagmin is niet de prettigste om naar te luisteren. Zijn stem is hoog en schel. Iets wat jammer is, want voor de rest is A Skylit Drive niet veel veranderd sinds het uitbrengen van de erg goede EP She Watched The Sky. De screams zijn nog steeds erg lekker en ook muzikaal staat het als een huis.
Neem bijvoorbeeld de titletrack ‘Identity On Fire’, dit nummer wordt verpest door de vocalen van Michael Jagmin. De delen waarin hij niet te horen is en de screams de overhand hebben zijn echt geweldig. Dit is het geval op vrijwel het hele album. Alleen in de laatste track ‘If You Lived Here You’d Be Home’ is zijn aanwezigheid minder vervelend. Dit is tevens ook de laatste track van het album.
Een ander hekelpuntje aan A Skylit Drive is dat zij tamelijk eentonig zijn. Want ondanks dat het staat als een huis, zit er weinig variatie in de nummers. Alles heeft hetzelfde tempo, dezelfde opbouw en voorspelbaarheid. Voor hetzelfde luistergenot zou je één willekeurige track (met uitzondering van de intro ‘Carry The Broken’) op repeat kunnen zetten.
De EP She Watched The Sky leek de start van iets moois, maar door het wisselen van zanger heeft deze band een heel irritant geluid gekregen. Gelukkig zijn er binnen dit genre nog genoeg andere bands, je houdt zo als liefhebber van dit genre nog genoeg keuze over.
Eerdere recensies van A Skylit Drive:
- 21-12-2009: Adelphia.
Bløf - Alles Blijft AndersHarder dan tijdens ‘Punt’ hebben we Bløf nog niet eerder gehoord. De...
Jessica Lea Mayfield - Tell Me We zijn de Grazia niet, maar door de albumhoes kan ik het toch niet laten...