2011-03-24
Hebben de leden van deze groep nog een introductie nodig?, zo vraagt de schrijver van de bio van Symfonia zich af. Voor uw recensent, maar ook voor elke liefhebber van powermetal hoeven de leden van deze band niet meer voorgesteld te worden. De vijfmans formatie bestaat namelijk uit Andre Matos (ex-Angra) op zang, de ex-Stratovarius leden Timo Tolki (gitaar) en Jari Kainulainen(bas), toetsenist Mikko Härkin (ex-Sonata Arctica) en voormalig Helloween-drummer Uli Kusch. Wie ook maar iets van de voormalige werkgevers van de bandleden kent weet in welke hoek de muziek op de debuutplaat In Paradisum gezocht moet worden. Door de zang van Andre Matos gaan de vergelijkingen al snel richting Angra, al moet worden geconstateerd dat Angra op haar laatste plaat het genre al min of meer achter zich heeft gelaten.
De plaat trapt af met ‘Fields Of Avalon’ en doet dat zoals we wel vaker zien in het genre: een vlot galopperend ritme, strakke riffs, neoklassieke gitaar- en keyboardloopjes en een goed in het gehoor liggende zanglijn met dito koortjes. Ook ‘Come By The Hills’ loopt op dezelfde manier lekker door en doet wel wat aan Nightwish denken. Vervolgens gaat het razende ‘Santiago’ de Helloween kant op, waarna het energieniveau en tempo drastisch worden teruggeschroefd in de mooie powerballad ‘Alayna’. Hierna knalt ‘ Forevermore’, met een van Iron Maiden geleende rif, weer uit je speakers, waarna we via het enigszins folky klinkende ‘Pilgrim Road’ bij het ruim negen minuten durende titelnummer uitkomen. Deze song klinkt als een mini opera, is het hart van het album, en heeft alles in zich wat dit soort muziek mooi maakt; klassiek klinkende koortjes, statige melodieën, tempowisselingen en een grote dynamiek. Via de stuwende baslijnen van ‘Rhapsody In Black’ en het wat ingehouden ‘I Walk In Neon’ komen we uit bij de afsluitende tranentrekker ‘Don’t Let Me Go’, dat door zijn emotionele en spirituele tekst over een groot verlies niemand koud kan laten.
In paradisum brengt wat je mag verwachten wanneer je vijf muzikanten van dit kaliber bij elkaar zet. Het is absoluut niet origineel, maar elke song is van hoog niveau al is de stem van Andre Matos soms wat te dun om de zware nummers helemaal te kunnen dragen. Het is het enige (kleine) minpuntje wat je kunt bedenken over dit verder uitstekende album.
Jessie J - Who You AreDat de 22-jarige Jessica Ellen Cornish in 2011 gaat doorbreken is eigenlijk...
The Head And The Heart - The Head and the Heart Talloze keren hebben we al voor een dilemma gestaan, waarbij het hart...