Het album begint met het titelnummer. Ik zeg: Motörhead! Peter Pan Speedrock! Mastodon! Alle bekende eigenschappen van een smerige rock ’n roll band komen naar voren. Ruisende versterkers bij in- en outro’s, lange gitaarriffs, goeie drums, bas solo’s en natuurlijk de brullende vocalen. Niet te vergeten een nummer van slechts één minuut. Fuck This Shit. Hoewel alles er zo dik bovenop ligt kan de band trots zijn op nummers als Listen Up!, The Midnight Eye en The Long Walk.
Grappig is dat het langste nummer een instrumentale is. Voice of Fire is tevens de enige track waarop niet wordt gezongen. Normaal is het bij zo’n nummers altijd wachten totdat de zanger erin komt, maar bij Doomriders klopt het allemaal en komt die vraag bij Voice of Fire niet eens boven. Geen “Oh, hé, dit nummer had helemaal geen zang” dus.
Hoewel ik het in de eerste alinea heb beschreven als een bij elkaar geraapt zootje is dit het zeker niet. Ze bevatten allemaal de skills en hopelijk is het tevens mogelijk om op tour te gaan. Want muziek als dit is iets wat je live moet zien onder het genot van een biertje.
Dead Hearts - No Love, No HopeReflections Records heeft de laatste tijd veel releases uitgebracht,...
Grove - Demo Het Amsterdamse Grove heeft een gezonde voorliefde voor de pop zoals die eind...