2011-04-10
Spuugzat waren ze het; die in hun ogen vreselijke rock muziek van de jaren 1980. Godzijdank vonden Bobby Gillespie en Andrew Innes tegen het einde van dat decennium hun heilige graal in de rave scene. Het onder de invloed van die ervaringen opgenomen Screamadelica (1991) betekende zowel de artistieke als commerciële doorbraak van het tot dan als niet echt heel erg opzienbarend gitaarbandje te boek staande Primal Scream. Nu, twintig jaar na dato, is er een geremasterde versie van de invloedrijke klassieker op de markt gebracht. De echte fans gaan best voor de zeer omvangrijke collector’s edition met onder meer vier cd’s, twee lp’s en een dvd. De door uw recensent ontvangen standaard digipack-editie bevat naast de herziene versie van het originele album een tweede cd met daarop The Dixie Narco ep (1992); een aardig extraatje waarop onder meer wel plaats was voor het lange titelnummer ‘Screamadelica’ en ook ‘Carry Me Home’ - een cover van het obscure nummer van The Beach Boys - voorbij komt. Beslist leuk als aanvulling, maar toch zeker geen elementaire kost.
Dat is Screamadelica zelf dus wel. Elf tracks lang overtuigt en fascineert Primal Scream met een ronduit vrije, bevlogen en luchthartige aanpak die ook nu
– en al helemaal in deze nieuwe versie - nog grotendeels overeind blijft. De in het fantastische nummer ‘Loaded’ gebruikte spoken word sample uit de film The Wild Angels (1966) vat de essentie van het album treffend samen: “Just what is it that you want to do? We wanna be free. We wanna be free to do what we wanna do. And we wanna get loaded. And we wanna have a good time. That's what we're gonna do. No way baby let’s go. We're gonna have a good time. We're gonna have a party”.
Oningewijden verwachten met Screamadelica overigens beter geen knotsgekke rauwdouwer. Er is juist opvallend veel ruimte voor ingetogen momenten, zorgvuldige opbouw en andere subtiliteiten: Meer bezwerende psychedelica met streepjes house, soul, rock, pop, blues, dub en hiphop, dan banaal stampwerk dus.
Hoewel u met Screamadelica simpelweg een echte essential van de jaren 1990 (her)ontdekt, is enige voorzichtigheid met betrekking tot Primal Scream wel op z’n plaats. Later kwam het gezelschap namelijk nog wel eens een pak minder uitdagend en overtuigend voor de dag. Vanishing Point (1997) en XTRMNTR (2000) mag Sony echter liever vandaag dan morgen op eenzelfde wijze als Screamadelica opnieuw onder de aandacht brengen.
Eerdere recensies van Primal Scream:
- 31-07-2008: Beautiful Future;
- 15-06-2006: Riot City Blues.
Julia Stone - The Memory MachineDe Australische Julia Stone treedt in de regel op met haar broer Angus. Het...
Sarke - Oldarhian De heren Thomas Bergli (alias Sarke) en Nocturno Culto hebben voor de tweede...