Gelukkig verliet frontman Brendon Urie de band niet en slagen de heren er alsnog in om het goede gevoel van A Fever You Can’t Sweat Out te laten terugkeren. Wat we te horen krijgen op deze plaat zijn opnieuw veel toeters en bellen met een theatraal accent. Ook de emo-invloeden zijn opnieuw van de partij. Opener ‘The Ballad Of Mona Lisa’ werd meteen als eerste single uitgebracht en hierop kunnen duidelijk de invloeden van hun eerste album worden waargenomen.
Met het vertrek van songwriter Ross moest Urie deze taak overnemen. Veel van de teksten op deze plaat verwijzen dus naar het vertrek van de twee andere bandleden. Op ‘Memories’, dat overigens een zeer degelijke meezinger is, bezingen ze het vertrek op een zeer nostalgische manier met “You were all I've ever known, How I miss yesterday”.
Op hun eerste plaat als herboren groep, slagen de twee heren er in om de jeugdigheid van hun eerste plaat te combineren met de maturiteit die ze met hun tweede hadden tentoongesteld. Spijtig genoeg bevat deze plaat geen echte hit en zullen ze hiermee nooit het succes van weleer evenaren. Af en toe mist men het talent dat ex-frontman Ross aan de groep toevoegde. Dit uit zich in het feit dat de groep nu minder gevatte teksten heeft en meer bij pop gaat aanleunen.
Eerdere recensies van Panic at the Disco:
- 23-01-2009: Live in Chicago;
- 27-04-2008: Pretty Odd.
Green Day - Awesome as F**kJe hebt van die momenten waarop je je als criticus afvraagt waarom een album...
Bobina - In Trance We Trust 017 In Trance We Trust 017 , de zeventiende editie van deze albumreeks, is van...