2011-04-19
Het is 2011 en nog steeds weet Avril Lavigne niet wie of wat ze wil zijn. Sk8er girl? Getrouwde, volwassen vrouw? Of toch sexy rockidool? Ze doet op haar vierde album Goodbye Lullaby in ieder geval voor het eerst een duidelijke poging om haar identiteit vast te stellen. De plaat opent namelijk met ‘Black Star’ waarin Avril min of meer benadrukt een ‘rockstar’ te zijn met een duistere kant. Een ‘black star’. Maar direct na de introtrack blijkt hier geen woord van waar te zijn. Avril stelt zich op Goodbye Lullaby nog altijd op als bestemmingsloze sneltrein die ondoordacht langs verschillende stations raast.Het eerste voorbeeld is de single ‘What The Hell’. In interviews stelde Lavigne met Goodbye Lullaby een persoonlijke plaat te hebben opgenomen, maar onpersoonlijker dan dit fabriekspop-nummer wordt het niet. ‘What The Hell’ is ‘Girlfriend’ deel twee. De track bevat meerdere magere zanglaagjes en kinderlijke achtergrondzang, al kun je de yeah-yeah’s en gesproken herhalingen van de songtitel eigenlijk geen zang noemen. Zou je de songteksten kunnen interpreteren als persoonlijk? Met enige fantasie natuurlijk wel. ‘What The Hell’ gaat over het loslaten van goed gedrag na een bepaalde ingrijpende gebeurtenis. Lavigne is onlangs gescheiden. Het is denkvoer voor haar fans, maar dat is het probleem ook. ‘What The Hell’ klinkt zo gemaakt en commercieel, dat de waarschijnlijke echte boodschap aan alle andere muziekliefhebbers voorbij zal gaan.
Volgende halte: goedkope gitaarpop-liedjes. ‘Push’ en ‘Wish You Were Here’ zijn dertien in een dozijn drama-nummers over het in stand houden van een relatie. Vooral de eerstgenoemde track is vreselijk. Een pattern van een drummachine (GarageBand for iPad-kwaliteit) dient als opener en Avril’s zang begint steeds meer te lijken op een gehaaste kopie van dat van Rihanna (die op haar laatste cd Lavigne’s hit ‘I’m With You’ gebruikte als sample). Avril volgt het tweetal gevoeligere tracks op met ‘Smile’ (of: ‘Girlfriend’ deel drie). De openingszin: ”You know that I’m a crazy bitch!” Op dit moment zijn we het spoor bijster...
Avril Lavigne mag op Goodbye Lullaby dan wel stellen een ‘rockstar’ of een ‘black star’ te zijn; ze laat hier niets van horen. Nog steeds heeft ze zelf geen idee wie of wat ze is. Slechte pop-uitspattingen worden afgewisseld met goedkope gevoeligheid. Hits als ‘Girlfriend’ en ‘Hot’ kom je hier niet tegen, maar talloze mislukte pogingen om deze successen te hercreeëeren zijn er genoeg. Goodbye Lullaby is zo’n album dat vooral fijn is voor azijnpissers die alle popmuziek als commerciële bagger afdoen. Het is triest dat Avril haar persoonlijke leed niet heeft kunnen omzetten in gevoelige liedjes of een knaller van een album.
Eerdere recensies van Avril Lavigne:
- 25-04-2007: The Best Damn Thing.
Go Radio - Lucky StreetDeze cd is mede mogelijk gemaakt door de Firma Open Deur. Go Radio blijkt...
Mastodon - Live at the Aragon De metalband Mastodon heeft inmiddels vier albums op haar naam staan. Maar...