2011-04-03
Deze cd is mede mogelijk gemaakt door de Firma Open Deur. Go Radio blijkt met haar debuut een ferm staaltje ‘kennen-we-al’ neer te kunnen zetten. Lucky Street wordt nog voor een deel gered door sterk instrumentaal werk, maar wie iets vernieuwends zoekt, is duidelijk aan het verkeerde adres. Go Radio is het nieuwe projectje van Jason Lancaster. Die speelde vroeger in Mayday Parade, maar heeft nu een nieuw gezelschap om zich heen verzameld. Ze hadden hun band net zo goed Paramore, Destine of Fall Out Boy kunnen noemen, want ze klinken navenant. Een snufje The Loved Ones, voor het punk-karakter, maakt het af.
Direct bij het eerste nummer, de titelsong, wordt duidelijk dat de heren hun instrumenten beheersen en het boekje ‘commerciële punkrock voor dummies’ van binnen en buiten kennen. De opbouw is voorspelbaar: drums die hun tempo halveren op logische plaatsen en korte scherpe gitaarsolo’s als bruggetjes tussen refrein en couplet.
Na het horen van dit nummer is al duidelijk hoe het veertien nummers tellende album in elkaar zal steken: eerst een aantal stevig rockende platen, vervolgens een commercieel zwijmelliedje. Daarna een mengelmoes van rustig en hard, met daartussen een iets experimenteler plaatje en als afsluiter de ultieme emosong. En dat klopt. Wie houdt van voorspelbaarheid zit goed.
‘Any Other Heart’ is een typische single. Hard, helder, catchy en met een rustig stukje voor de bridge. Het klinkt goed, lekker en compromisloos. Hetzelfde geldt voor ‘Singing With The King’, waarbij vooral de drums de gang erin houden. Telkens valt op dat de teksten niet al te makkelijk zijn, maar zeker ook niet boeiend. Goed genoeg voor tieners, die in de fase van hun puberteit zitten dat ze deze muziek ontdekken.
Met ‘Why I’m Home’ is daar het zwijmelliedje, begeleid op piano. Het doet qua gevoel helemaal niets, maar het hoort zo. Dus doet Go Radio het maar. Zo gaat het door. Op het volle ‘Kill The Beast’, misschien wel het beste nummer op Lucky Street, bekruipt je het gevoel van albumvulling, naarmate de plaat vordert.
Het laatste nummer, ‘Forever My Father’, is inderdaad de ultieme emotionele ontlading. Lancaster zingt met broer en zus over hun overleden vader. Het is een mooie gedachte. Laten we het daarbij laten.
Go Radio maakte een album voor pubers. Ondergetekende was op 13-jarige leeftijd idolaat van Blink 182 en dit is exact dezelfde formule. We zien een Paradiso waar niemand legaal mag drinken, en voor die doelgroep is het een prima album. Er staan namelijk niet per sé slechte nummers op Lucky Street. De eeuwigheidswaarde is echter nul, net als de vernieuwingsfactor.
Die! Chihuahua Die! - Bitch SongsHet gebeurt dat je als recensent cd’s in de bus krijgt waarvan je op voorhand...
Avril Lavigne - Goodbye Lullaby Het is 2011 en nog steeds weet Avril Lavigne niet wie of wat ze wil zijn....