2011-04-11
Tien liedjes op een album is al niet veel. Natuurlijk komen sommige bands ermee weg; kwaliteit over kwantiteit blijft een waarheid als een koe. Maar Timber Timbre weet het te presteren om een paar interludes en een zevental verschrikkelijk zwakke nummers op een cd te prakken. Het schijfje heet Creep On Creepin’ On en kan zo de prullenbak in. De band uit het Canadese Montreal kwam in 2010 ook al met een album, vernoemd naar zichzelf. Deze vervolgplaat komt te snel, en is mede daarom waardeloos. Het voornaamste probleem is het gebrek aan opbouw en iemand die in de muziek de leiding neemt. De meeste nummers zijn een eindeloze herhaling van zetten, zonder dat er ook maar één instrument uitspringt. En ook de zang van Taylor Kirk weet nergens de muziek ook maar enigszins op sleeptouw te nemen. Het meest bedroevende moment van het album is het feit dat in ‘Do I Have Power’ een heerlijke saxofoonsolo nauwelijks hoorbaar in de achtergrond wordt geplaatst. Het is van het niveau van Braafheid, die de bal op zijn achterhoofd kreeg in de WK-finale tegen Spanje. Plaatsvervangende schaamte.
Vanaf het begin wordt met ‘Bad Ritual’ duidelijk dat er geen kracht in het album zit. Er is vooral leegte en een verlangen naar enige opvulling en afwisseling. De luisteraar moet zich tot het uiterste concentreren om nog iets van de mompelende zang van Kirk te kunnen maken en de akkoordjes op de piano doen een eindeloze herhaling van uiterst saaie zetten.
Nog een voorbeeld van iets onnodigs: ‘Swamp Magic’ is een sinister liedje dat inderdaad naar moeras klinkt. Het is besluipmuziek, waar een ontlading na hoort te volgen. Die komt niet en daarom had het beter verkocht kunnen worden aan een computergame. Daar is het ideaal voor, maar hier wil geen hond echt naar luisteren met het idee dat dit muziek is.
Het slechtste nummer van het geheel – en dat was nog best even kiezen – is ‘Woman’. Vooral omdat er in het begin een soort van riffje wordt neergezet, waar iets mee te doen valt. Helaas verprutst Timber Timbre ook deze spaarzame mogelijkheid met een hele zwakke zang en piano.
Goede songs staan er niet op Creep On Creepin’ On. Het is maar goed dat er tien liedjes – waarvan sommige echt geen volwaardige liedjes zijn – op het album staan. Het album is wegens leegte, gebrek aan idee en muzikale onkunde een lijdensweg voor de luisteraar; een verspilling van tijd, geld en moeite.
Droomdenkers - XL! Droomdenkers ontstondt eigenlijk al eind jaren ’80, toen twee bevriende...
Beardyman - I Done a Album Volgens de BBC is Beardyman op dit moment de beste beatboxer van Engeland....