2011-04-16
Wanneer je twee verschillende muzikale werelden bij elkaar brengt, kan het resultaat heel verrassend zijn. Dat wil niet altijd zeggen dat het mooi hoeft te zijn, maar in het geval van Blackfield is de samenwerking tussen Steven Wilson en Aviv Geffen een bijzonder vruchtbare gebleken. Zo vruchtbaar, dat er in de vorm van Welcome To My DNA alweer een derde album is geboren van de Porcupine Tree voorman en zijn, vooral in zijn thuisland bekende, Israëlische collega. Waar de samenwerking toe kon leiden bleek al uit de twee voorgaande albums, die vol stonden van prachtige liedjes met kop en staart, maar altijd met een wat sombere en duistere ondertoon. De muziek van Blackfield is terug te voeren naar het geluid van Porcupine Tree, maar wel vertaald in mooie, soms breekbare, liedjes. De teksten staan bol van de zelfreflectie en sombere bespiegelingen over het leven en de verwrongen maatschappij, en lijken uit het leven gegrepen van de heren, die elkaar in emotioneel opzicht bijzonder goed aanvoelen.
Nu album nummer drie het levenslicht heeft gezien, kunnen we stellen dat Blackfield een zeer herkenbaar geluid heeft, dat ook nu weer tot een prachtig resultaat heeft geleid. ‘Glasshouse’ is een rustige opener, een typisch progrock nummer in de stijl van Porcupine Tree, waarna Aviv Geffen in ‘Go To Hell’ duidelijk te kennen geeft in slechts twee meermalen herhaalde zinnen het helemaal gehad te hebben met iets of iemand. Met wie of waarmee? Daar laat de brave borst zich niet over uit. Het resulteert wel in een miniatuurtje met een heerlijke uitbarsting. ‘ Rising Of The Tide’ is weer proggy, en klinkt in eerste instantie wat bedaagd, maar na meermalen luisteren geeft het nummer zijn schoonheid prijs. ‘Waving’ valt op door de breekbare stem van Wilson en is een typisch Blackfield nummer zoals de fans ze willen horen; tegendraads ritme, gelaagd stemgeluid en halverwege een lichte versnelling.
Het beste gedeelte van de plaat zit in de tweede helft, waarin de mooiste nummers verstopt zitten. Na het met fraai piano en strijkergeluid opgesierde ‘Dissolving With The Night’ komt het fabelachtig mooie ‘ Blood’ je kamer inknallen. Ook nu weer weinig tekst, maar een heftige riff en Oosterse geluiden geven dit nummer iets onweerstaanbaars. Daarnaast zijn nummers als het verhalende ‘On The Plane’ en het intense ‘Oxygen’ absolute hoogtepunten van het album. ‘Oxygen’ laat horen dat de heren sociaal betrokken zijn en zich serieus zorgen maken over onze overbevolkte planeet, waarin men elkaar maar ongegeneerd uitmoordt. Hierna leunt ‘Zigota’ behoorlijk op de Porcupine Tree stijl, maar uitsmijter ‘DNA’ is weer heel erg herkenbaar Blackfield.
Na minder dan veertig minuten is het alweer over, waarna er zonder aarzelen weer naar de repeat knop gezocht kan worden. Ook de derde Blackfield is weer een werkstuk van ongekend hoge kwaliteit geworden. Het is dat voorganger Blackfield II zo ongelooflijk goed was, anders had deze plaat ongetwijfeld met vijf sterren naar huis gegaan. Maar ook deze plaat komt weer akelig dicht in de buurt van de absolute perfectie.
Eins, Zwei Orchestra - 100 ColoursMuzikantenechtpaar Stefan en Lydia van Maurik waren los van elkaar al...
The Deaf - Toot Whitle Plunk Bloom! U kent Spike, uit Di-rect? Enkele jaren terug speelde hij een nummertje mee...