2011-04-21
Muzikantenechtpaar Stefan en Lydia van Maurik waren los van elkaar al behoorlijk succesvol in de Nederlandse indiescene. Hij speelde in Satellite 7 en The Spirit That Guides Us en zij in Brown Feather Sparrow en This Beautiful Mess. Samen maakten ze muziek onder de naam Jodie’s Doorstep en nu komen ze met een nieuw gezamenlijk project genaamd Eins, Zwei Orchestra. De inspiratie hiervoor deden ze op tijdens een vakantie in Wenen. Hier ontdekten ze namelijk een gebouw van Friedensreich Hundertwasser, de Oostenrijkse architect die bekend staat om het gebruik van bonte kleuren en organische vormen. Met Eins, Zwei Orchestra proberen Stefan en Lydia van Maurik de ontwerpen van Hundertwasser in muziek te vangen. Hierbij krijgen ze hulp van leden van Silence Is Sexy, We vs. Death en Little Things That Kill. Muzikaal gezien hebben ze zich laten inspireren door shoegazebands als My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain, maar Eins, Zwei Orchestra mengt deze invloeden met een flinke dosis pop.
De songs op 100 Colors zijn in essentie popliedjes, overgoten met een laag noise. Deze laag is de ene keer wat dikker dan de andere, maar nergens wordt het al te hard. In openingstrack ‘Ecologically Naked’ ligt de gitaarpartij nog duidelijk bovenop de rest van het nummer, maar in de andere tracks is de boel meer tot één geheel gemixt.
‘Roof Garden Love’ is een niet al te snel, melancholisch nummer en dit geldt ook voor ‘Tonight’, al heeft deze song wel wat uitbundigere refreinen. Singles ‘100 Colors’ en ‘Spiral’ zijn duidelijk een tandje vrolijker en laatstgenoemde track heeft zelfs een makkelijk meezingbaar refrein, dat behoorlijk in je hoofd blijft hangen. Ook ‘1, 2, 3 Your Own Design’ zou een prima single zijn. Deze wat gejaagde song is lekker gedreven en hierdoor nog iets beter dan ‘100 Colors’ en ‘Spiral’. Ook ‘Schnell (Superficial Boys)’ is een erg goede song, vooral door de mooie zangmelodie en de jaren ’80 synthesizers.
In een aantal songs op 100 Colors komt Eins, Zwei Orchestra behoorlijk stevig uit de hoek. Zo bevat ‘Self-Taught / Non-traditionally Educated’ een harde, krassende gitaar die geregeld de kop op steekt. ‘Vienna Acoustics’ is een behoorlijk noisy song, waarin de mooie zangpartijen af en toe kopje onder dreigen te gaan in een bad van stofzuigergeluiden. Ook in de mooie afsluiter '’69 (R.I.P.)' staat deze stofzuiger aan. Hij staat alleen wel een standje lager en hierdoor herken je eronder nog duidelijk een nummer dat ook van Brown Feather Sparrow had kunnen zijn.
Eins, Zwei Orchestra weet op 100 Colors op geloofwaardige wijze een poppy draai te geven aan het shoegazegeluid. De liedjes blijven op de eerste plaats staan en worden nergens overstemd door de noisy aankleding.
Various - Fly2MiamiEn dan nu een nieuwsflash: AMSTERDAM – De eerste KLM-lijnvlucht tussen...
Blackfield - Welcome to my DNA Wanneer je twee verschillende muzikale werelden bij elkaar brengt, kan het...