RECENSIE: Brian Robertson - Diamonds and Dirt

Brian Robertson - Diamonds And Dirt
recensie cijfer 2011-04-20 De van oorsprong Schotse gitarist en componist brengt zijn allereerste solowerk onder de naam Diamonds And Dirt uit. Waarom de ruige rocker zolang heeft gewacht om muziek van dergelijke kwaliteit uit te brengen is mij en u een raadsel. De gitarist stond destijds gekend als herrieschopper, dronkenlap en snarenplukker bij het uiterst succesvolle gezelschap met de naam Thin Lizzy -onder leiding van de charismatische Phil Lynott die in 1986 overleed aan de gevolgen van overdadig drugsgebruik-. In 1974 vervoegt Brian Robertson op achttienjarige leeftijd de immens populaire band en zorgt samen met Scott Gorham voor het geluid wat Thin Lizzy zo typeerde. De “twin guitar attack” zoals hun aanpak werd genoemd, resulteerde in memorabele platen en internationale roem.

De muziek die je op Diamonds And Dirt aantreft zijn dertien nummers die de naam verborgen schatten waardig zijn. Het idee achter deze release is eerder bij toeval ontstaan. Robertson vertrouwt zijn tas met tapes toe aan zijn beste vriend Soren Lindberg uit Zweden, met de vraag of hij de muziek daarop wil beluisteren tijdens momenten van totale verveling. Lindberg meldt Robertson dat de tapes meer dan voldoende uitstekende muziek bevatten om een release te verantwoorden.

Resultaat is een schitterend album met de unieke mengeling van blues elementen, pop en hardrock. De band die de gitarist ondersteund is ook niet van de minste. Ian Haugland van Europe en bassist Nalley Pählsson zijn verantwoordelijk voor de strakke ritmesectie. Verder recruteerde hij Leif Sundin, die eerder bij Michael Schenker zijn stem versleet als vocalist en Liny Wood die de achtergrondvocalen verzorgt. De schijf klinkt bijzonder melodisch en steekt vol excellente gitaararrangementen. De titeltrack is een volledig full speed ahead track, waar Brian Robertson volop gebruik maakt van zijn bekende wah-wah geluid. ‘Passion’ en ‘Texas Wind’ zijn zodanig intens dat je haast zou vergeten dat deze Schot zowaar nog steeds een drankprobleem heeft. Natuurlijk covert hij ook nummers uit de Thin Lizzy periode en dit op een manier waarop Lynott bijzonder trots zou zijn geweest. ‘It’s Only Money’ klinkt beter en meer gepolijst dan toen het in 1974 op Nightlife verscheen. ‘Blues Boy’ schreef hij samen met Lynott maar werd niet eerder uitgebracht. ‘Running Back’ van Jailbreak uit 1976, verschijnt zelfs in twee versies op het album: een akoestische en een trage versie. Ook de drie Frankie Miller songs ‘Mail Box’, ‘Do It Till We Drop (Drop It!)’ en ‘Ain’t Got No Money’ zijn volwaardige nummers, waarvoor origineel Riverdogs zanger Rob Lamothe gevraagd werd om de honneurs waar te nemen.

Een schitterend album van een al even schitterend gitarist, met een glansrol voor de background zangeres van dienst. Hopelijk hoeven we geen dertig jaar te wachten op de opvolger!
Recensent:Gunther Moens Artiest:Brian Robertson Label:SPV
Within Temptation – The Unforgiving

Within Temptation - The Unforgiving Within Temptation is inmiddels een vaste waarde geworden in de Nederlandse...

[Nanda Akkerman] – [Horizon]

Nanda Akkerman - Horizon De Rotterdamse Nanda Akkerman won vorig jaar de tweede prijs van de VSB...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT