Foo Fighters - Wasting Light Recensie op Podiuminfo

2011-04-07 Wapenfeit zeven. Want laten we wel wezen: vrijwel elke plaat van de Foo Fighters is een wapenfeit. Wasting Light zou het "hardste album van de Foo’s tot nu toe moeten zijn". Laten we het er vooral op houden dat dit album de superlijm is tussen al het vorige werk. De beste karaktertrekken van bijna twintig jaar Foo Fighters op één plaat.

Vooral There’s Nothing Left To Lose (1997) en Echoes, Silence, Patience And Grace waren echte albums van het viertal. De overige platen waren sterk, maar wel in meer of mindere mate single-geörienteerd. Zo niet Wasting Light, waarop elf overdachte, uitgekookte en vooral epische rocksongs staan.

We horen het geluid van alle zeven voorbije albums terug. Waar het vorige album, Echoes, Silence, Patience And Grace duidelijk een nieuwe, zwaar geproduceerde stap was, is dit een verzamelaar van het Foo-geluid. Van het old-school ‘White Limo’ tot het zoetere, nieuwere ‘These Days’. Die mengelmoes is vooral mogelijk gemaakt doordat de plaat rauw is opgenomen, in nota bene de garage van frontman Dave Grohl.

Het zwaartepunt van de klasse ligt in het begin van de plaat. ‘Bridge Burning’, ‘Rope’, ‘Dear Rosemary’ en ‘White Limo’ zijn stuk voor stuk knallers. Rücksichtlos wordt de volumeknop open gedraaid. In ‘Bridge Burning’ bewijst drummer Taylor Hawking met strak en inventief drumwerk waarom hij zo goed is. De eerste single ‘Rope’ is vooral een gitaarplaat, met een geile intro en een warm refrein. ‘Dear Rosemary’ is een vooral tekstueel sterke, mid-tempo rockplaat: "Truth ain’t gonna change the way you lie. Youth ain’t gonna change the way you die". En ‘White Limo’ is gewoon boos, agressief, geschreeuwd en is domweg zoals de Foo Fighters in de beginjaren klonken. Ruig en lekker.

Het album rolt door met sterke rocksongs met soms een commercieel randje. ‘Back & Forth’ heeft een akelig goed refrein, terwijl ‘A Matter Of Time’ je sowieso mee terugneemt naar de knalplaten op ‘In Your Honor’. ‘I Should Have Known’ is dan weer mooi en pijnlijk. Hetgeen waar de band verder in is gegroeid is de opbouw van de platen. Er wordt de draak gestoken met standaardschema’s, muzikale logica en het zwaartepunt in nummers. De band groeit nog altijd.

Beste nummer van Wasting Light is 'Alandria', waar duidelijk blijkt wat Grohl bedoelde toen hij in de aanloop naar dit album zei "als ik een episch refrein heb geschreven, gebruik ik het als pre-refrein. Dan moet het refrein nog beter". ‘Alandria’ heeft een zalvende opbouw, heerlijke laagjes, een viertal verschillende tekstdelen die stuk voor stuk werken en een intro om van te smelten.

Wasting Light is gewoon een machtige rockplaat, en daarbij een typische Foo Fighters-plaat. Je krijgt hard en je krijgt vloeiend. Je krijgt up-, mid- en downtempo. Je krijgt rock’n’roll, metal en poprock. Grohl zingt liefelijk en schreeuwt je overhoop. Het is alles wat je wilt, en dan ook nog eens in een perfecte vorm gegoten.

Eerdere recensies van Foo Fighters:
- 02-12-2009: Greatest Hits;
- 04-06-2008: Hyde Park;
- 01-10-2007: Echoes, Silence, Patience & Grace;
- 20-12-2006: Skin and Bones.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:Foo Fighters Label:Sony Music