2011-05-05
Men neme: een Amerikaanse muzikant met een smerig goed gevoel voor gitaarspel, twee door de wol geverfde mannen voor de ritmesectie en twee jonge, maar o zo talentvolle blagen. Laat ze repeteren en zet ze in een muziekcafé. Neem het vervolgens op en je hebt Hitting The Noot van Sonny Hunt & The Dirty White Boys.Die albumtitel lijkt nogal vreemd – het lijkt alsof Jan Pronk weer eens iets in het Engels probeert uit te drukken -, maar aangezien de plaat een live-registratie is van een optreden in muziekcafé De Noot in Hoogland, is het te aanvaarden.
Wat zeker ook te aanvaarden is, is de kwaliteit van de bluesrock die op de acht nummers tellende cd staat. De heren beheersen stuk voor stuk hun instrument op een dusdanige wijze, dat ze de bruine kroeg op de hoek ontgroeit zijn. Aan de andere zijde, commercieel gezien is de muziek niet toegankelijk genoeg en dus is de band aangewezen op de betere muziekcafé`s, doelgroepgerichte festivals en kleinere podia.
Het publiek waar de band zich op richt zal echter smullen van de vaak lange nummers die de band heeft besloten te vertolken. Stuk voor stuk zijn het covers (3x Jimi Hendrix), maar met een dun laagje nieuwe saus erover, toegevoegd door de band zelf. De helft van de tracks overstijgt de tien minuten, zonder te vervelen. Met rollende en zeurende gitaarsolo’s, geplakt op goed uitgevoerde en gevarieerde bluesschema’s, weet de band constant te boeien. Neem bijvoorbeeld ‘Little Wing’ waar minutenlang een epische gitaarpartij door de speakers dendert. Zoals dat hoort.
De zang op Hitting The Noot is jammer genoeg niet altijd van even beste kwaliteit – niet slecht, maar wel een smet op de fabuleus bespeelde instrumentalen – en daarmee enigszins overbodig. Juist als de nummers instrumentaal blijven, komt het gevoel beter over. Een nummer als ‘Cold Hearted Woman’ is eigenlijk beneden de stand van de band, doordat de zangpartij meer thuishoort in een typische donderdagavond-rook-en-blues-feest in de plaatselijke kroeg. Helaas is dit wel de enige track die door de band zelf geschreven is.
Wat het album vooral klasse geeft is het idee dat de heren de nummers echt waarderen en daarom zo goed uitvoeren. De jonge knapen in de band, Rory de Kievit en Leif de Leeuw (beiden rond de twintig), gaan hun sporen nog wel verdienen, getuige deze productie. Sterker nog, het zou niet verbazen als deze jongens in grotere, internationale (begeleidings)bands terecht komen.
Hitting The Noot is een plaat die boeit, maar is vooral een plaat die talent tentoonstelt. Er ontbreekt nog een zekere wauw-factor op het album, een wauw-factor die hoorbaar live aanwezig is. Toch is ook op schijf de band een bovengemiddeld goede bluesrock-formatie.
Ruud Weber Band - New Blues Ruud Weber is een bassist die sinds de jaren ’80 blues maakt. Aan het begin...
Das Pop - The Game Door allerlei gezeur met platenmaatschappijen moesten we vijf jaar wachten op...