2011-05-10
Al sinds het bestaan van de muziekbusiness melkt men populaire muziekgenres uit. Het is de perfecte wisselwerking tussen een aantal mensen met voldoende creativiteit en een aantal mensen met het nodige commerciële inzicht. Wanneer het idee zijn ingang vindt bij het grote publiek volgt de grote stroom van nieuwe bands die het ook eens willen proberen automatisch. Dit noemt men marketing in plaats van muzikaliteit en dit neemt soms lelijke proporties aan. Op het Amerikaanse vasteland, waar de oppervlakkigheid welig tiert, is de post-hardcore (screamo voor de goede verstaander) tegenwoordig één van de gouden melkkoeien van dienst.Na enkele albums in dit genre besproken te hebben, kunnen we echter wel ongeveer de balans opmaken van deze muziekscene. Bij onze recentste aanwinst, namelijk het album Fake History van de band Letlive uit Los Angeles, lijkt het dan ook nog mee te vallen, althans bij momenten. Epitaph nam deze vijf recent onder hun vleugels, waardoor ze hun debuut mochten heruitgeven in Europa met drie extra tracks.
Zanger Butler maakt het meeste indruk van de vijf. Waar de meeste bands in dit genre twee zangers gebruiken om als perfecte tegenpolen respectievelijk het geschreeuw en de cleane vocalen voor hun rekening te nemen, vervult Butler hier zowel de rol van Dr. Jeckyll als mister Hyde. Als een vogeltje dat vol vreugde rondfladdert in een zonnig landschap, laat hij bij momenten zijn stembanden trillen in de stijl van Matthew Bellany. Zijn vocale capaciteiten worden voor het eerst echt duidelijk op ‘Enemies [Enemigos]’, maar de echte apotheose volgt in ‘Muther’, een track die ons erg verdeeld achterliet. Het eerste deel klinkt als een typisch staaltje kitscherige pop waar zelfs Miley Cyrus nog een puntje aan kan zuigen, maar de song ontaardt halverwege in een jazzy pianoriedeltje dat Butlers tweezijdigheid ten volle aantoont. De song is een perfecte afschildering van het hele album. We komen soms iets verrassends tegen, zoals in intro ‘Le Prologue’ of het funky ‘Homeless jazz’, maar evengoed kan de overvloed aan emotie soms leiden tot psychotische Disney Channel pop (‘We the Pros of Con’, ‘Day 54’ en ‘Lemon Party’).
Voor Amerikaanse normen zitten er soms interessante wendingen in de songs, maar te vaak krijgen we de typisch afgelikte radiovriendelijke popinvloeden die de ware originaliteit te zeer onderdrukken. Fans van het genre zijn wel verplicht deze band te beluisteren.
Rimer London - Rimer LondonDe Magnetron-stal breidt zich snel uit. Het label herbergt de mannen van De...
Ruud Weber Band - New Blues Ruud Weber is een bassist die sinds de jaren ’80 blues maakt. Aan het begin...