2011-05-03
Als recensent kom je wel eens albums tegen waarvan je het nu niet direct weet wat je ermee moet. Zo stuitte ondergetekende op het tweede album van Final Days Society. De muziek van dit Zweedse viertal klinkt behoorlijk zweverig en wordt in het post-rock hokje geplaatst, al is dat wel een breed begrip. De in 2006 opgerichte groep wist met hun debuut nog weinig los te maken, als we op de verschillende recensies af moeten gaan. Natuurlijk hoopt de band met het tweede album, dat Ours Is Not A Caravan Of Despair heet, meer los te maken.De Zweedse heren brengen op deze plaat inderdaad een op post-rock geënte muziekstijl, die heel veel instrumentale passages en weinig zang bevat. Om wat referentiepunten te geven zou je bands als Oceansize, Sigur Rós, Isis en soms ook Arcade Fire kunnen noemen. Het probleem is dat er heel veel bands zijn die dit soort muziek maken en daarbij even vaak nogal eenvormig en gezocht klinken, en dat eigenlijk alleen de grote namen het verschil weten te maken. Zo zou je ook van deze groep kunnen zeggen dat ze muziek maken die heel lekker klinkt, maar dat je na afloop ook niet meer weet wat je gehoord hebt. Eigenlijk is de hele plaat één grote soundscape en laveert tussen slaapverwekkend en briljant.
Openingsnummer ‘60’ is niet al te opvallend, maar op 'In This Darkness We Disappear’ gaat het dan toch wat meer los; lekker pittig gelaagd gitaarwerk en een stuwend basritme, maken dit nummer zeker de moeite waard. De hoge zang van Suwat Knanh is iets waar je van moet houden, al klinkt zijn stem meer als een, spaarzaam ingezet, instrument. Pas in ‘Theory Of Everything’ komt Knanh van zijn roze wolk, om iets wat op een liedje lijkt met een iets zwaardere stem in te zingen. Dit geweldige nummer is met voorsprong het mooiste op de plaat. Daarvoor zit nog het enigszins avontuurlijk klinkende ‘To Calm See’, dat nog aardig wat kenmerken van een klassieke songstructuur in zich heeft. Daar omheen vinden we een hoop mooie zweverigheid, met machtige noisy gitaarexplosies en lieflijke soundscapes.
Ook na meerdere luisterbeurten is het bijna onmogelijk te zeggen wat je van deze plaat vindt. Wanneer je in een melancholieke bui bent is dit de mooiste plaat die er ooit gemaakt is, maar wanneer je van het lekkere voorjaarszonnetje wilt genieten is de muziek van Final Days Society maar onbelangrijk geneuzel.
Wiz Khalifa - Rolling PapersRapper Wiz Khalifa heeft vier grote passies in zijn leven: wiet, geld,...
Thursday - No Devolución Thursday uit New Jersey heeft alweer het zesde studioalbum uitgebracht....