2011-05-11
Het is lastig om een exacte beschrijving van Elysian Fields te geven. Wanneer je toch wilt proberen om de muziek van zangeres Jennifer Charles en gitarist Oren Bloedow in een hokje te stoppen, ligt de term psychedelische folkrock wel het meest voor de hand. Het New Yorkse duo heeft enige raakvlakken met landgenoten Espers, al zit er in Elysian Fields meer rock en klinkt het allemaal wat Spartaanser en minder wollig. De stem van Jennifer Charles is een beetje dromerig en past heerlijk in de muziek. Ze zou overigens zo voor het Amerikaanse zusje van Ellen Ten Damme door kunnen gaan. Ze zingt namelijk met een zelfde soort intonatie.Vooral in Europa heeft de band een redelijke fanbase, maar in het thuisland doet de muziek van het tweetal amper iets. Ongetwijfeld heeft dit ook te maken met het feit dat het duo geen zin heeft om een knieval voor de commercie te maken. Iets wat wij hier in Europa beter begrijpen als in het land aan de ander kant van de grote plas. Elysian Fields geeft op Last Night On Earth, de zevende plaat van het duo, haar schoonheid maar mondjesmaat prijs, zodat het wat tijd kost om de muziek te doorgronden. Maar prachtige gezangen als ‘Sleepover’ en het liefdesliedje ‘Johnny’, dat enigszins naar het folkwerk van Mia Doi Todd neigt of het met Oosterse invloeden doorspekte ‘Sweet Condenser’ zijn van een grote schoonheid. Jennifer Charles lispelt zich hier met verve doorheen.
Het gitaarwerk van Bloedow staat meestal volledig in dienst van de muziek. De spaarzame gitaarsolo’s zoals in ‘Church Of The Holy Family’ zijn zonder meer apart te noemen, zeker ook omdat je de aanslagen nogal duidelijk hoort. Zoals we gewend zijn van Elysian Fields horen we weer wat spaarzame jazzelementen, die vooral in het door piano gedomineerde ‘Chandeliers’ het meest naar voren komen. Ook de mondjesmaat gebruikte blazers in sommige nummers geven de muziek wat meer accent. Hoogtepunten zijn het afwisselende ‘Red Riding Hood’, waarin de zware bas en vervormde gitaren een mooi contrast vormen met de stem van Jennifer Charles, en het in een loom tempo voortschrijdende ‘Can’t Tell My Friends’.
Dromerig, inventief, lieflijk en duister, het zijn zomaar wat termen die bij de muziek van Elysian Fields passen. Muziek om heerlijk bij weg te zwijmelen, maar ook muziek die onderhoudend en bij tijd en wijle stevig genoeg is, al verslapt de aandacht tegen het einde enigszins. Deze nieuwe plaat van dit alternatieve duo is de moeite waard en is tevens de hardste die ze ooit gemaakt hebben. Al is hard een relatief begrip bij dit bijzondere duo.
Eerdere recensies van Elysian Fields:
- 01-04-2009: The Afterlife.
Buurman - Mount EverestDe status van Nederlandstalige muziek heeft de afgelopen jaren een enorme...
Crystal Stilts - In Love With Oblivion Crystal Stilts is een alternatieve rockband uit Brooklyn, New York. De...