Waines - Sto Recensie op Podiuminfo

2011-05-12 Het Italiaanse Waines wist in 2010 te overtuigen met hun tweede langspeler Stu. Het album, gekenmerkt door vuige retro bluesrock, was van een hoog niveau. Zouden de heren niet uit Palermo, maar bijvoorbeeld uit Liverpool komen, dan was een Europese doorbraak met dit album al gerealiseerd.

Waines zat sinds die tijd niet stil en komt dan ook vrij snel met Sto, wat staat voor `drie`. Op de hoes zien we drie duikers: de band bestaat uit drie muzikanten en het is het derde album. Genoeg redenen om je album Sto te noemen, maar dat is nog niet alles, want het kostte de band slechts drie weken om het nieuwe album te schrijven en op te nemen.

Wanneer je Sto opzet krijg je het idee dat je de verkeerde cd in je hoesje had zitten. Er is bijna geen sprake van bluesrock of hardrock `n roll. In plaats daarvan is ‘Turn It On` een uiterst dansbare rocktrack, die meer iets weg heeft van Gossip. Dat het een vlammende track is, zoals de beschrijving ons beloofd, staat echter buiten kijf. Ook opvolger ‘Time Machine` biedt nog geen echte bluesrock. Vanaf `Afrix` gaat het wat meer die richting in. Langgerekte gitaarklanken volgen elkaar in een redelijk tempo op. Via `Round Glasses`, met een ietwat irritant refrein, komen we uit bij het instrumentale `Inner View`, dat niet onder doet voor het werk van Them Crooked Vultures.

`The Pot` is heerlijk broeierige bluesrock met een vuig laagje. Inmiddels blijkt wel dat je in de “mood” moet zijn voor de stem van Fabio Rizzo, want zijn scherpe zang kan soms vervelen.

Na al het zware geweld van de voorgangers zorgt `Morning Comes` met zijn frisse country invloeden voor een zomers rustpuntje. Dat de roots van Waines in de Southern bluesrock in de jaren `70 liggen is wel duidelijk na `Birds`. Op het eind van Sto komt er nog eens een dansbaar werkje voorbij in de vorm van `Keep It Fast`, de nadruk ligt hier, in tegenstelling tot de opener, meer op de bluesrock.

Hoewel de roots van Waines dan misschien in de jaren `70 mogen liggen, klinkt de band fris en modern, zonder echt origineel te zijn. De zang mag dan soms een minpuntje zijn, de songs zelf staan als een huis. Zeker de gitaar is hierbij overheersend en bovenal lekker noisy. Waines zal in het najaar het voorprogramma gaan verzorgen bij Drive Like Maria en gezien het materiaal op Sto zullen ze daar zeker niet misstaan.

Eerdere recensies van Waines:
- 16-08-2010: Stu.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Waines Label:Dying Giraffe Recordings