Defeater - Empty Days & Sleepless Nights Recensie op Podiuminfo

2011-05-06 Het Amerikaanse Defeater begon iets meer dan twee jaar geleden aan de weg te timmeren als milieubewuste hardcoreband. De band bestaat uit vijf leden. Op het debuut Travels vormde emotionele hardcore de hoofdmoot en was er weinig ruimte voor blijheid. Op het tweede album, Empty Days & Sleepless nights, is zoals je al kunt vermoeden niet veel meer geluk te vinden. Nog steeds is het uitgangspunt de ellende van een Amerikaanse familie tijdens de Tweede Wereldoorlog. De band koos op haar debuutalbum de band Modern Life is War als uitgangspunt en gaat daar nu mee verder.

Op de eerste tien tracks, het gedeelte dat als “Empty Days” te boek staat, staan dramatisch ingezongen melodische hardcore nummers waarbij zowel op technisch niveau als op volume-niveau gemiddeld gespeeld wordt. De band kiest hierbij om de oude hardcore te integreren met meer emocore invloeden, zoals op het drukke emonummer “No Kind of Home”. Qua verhaallijn gaat de vader dood, vlucht de broer en raakt moeder verslaafd aan cocaïne. Speciaal voor de luisteraar is er een uitgebreid boek toegevoegd waarin wordt omschreven waarover de muziek gaat. Dit is zeker origineel en voegt veel toe aan de soms lastig verstaanbare teksten.

De band gaat het hardst op de ruige nummers “White Knuckles” en “Cemetery Walls”. Op het melodische nummer ‘Quiet and Longing” is er ruimte om mee te zingen met de zanger, omdat dit nummer het meest ballad-achtige trekjes vertoond. Het eerste, “Empty Days”, gedeelte eindigt met het rustigere “White Oak Doors”. Hoewel het nummer zachter is dan de overige tracks, is de overgang naar het akoestische “Sleepless Nights” gedeelte enorm. Op “But Breathing” is nu wel duidelijk te horen hoe ellendig het allemaal gesteld is met de hoofdrolspelende familie. Het nummer vermengt Amerikaanse akoestische muziek met folk en country. “Brothers” is drammeriger en saaier. Ook “I Don’t Mind” is middle-of-the-roadmuziek zonder echt spektakel.

De sequel waaraan Defeater begonnen is, had moeten eindigen met Travels. Op het nieuwe album wordt het verhaal te dramatisch en ellendig, waarbij de muziek bij tijd en wijlen weinig vernieuwend is. Defeater plaatst zich met het nieuwe album precies tussen de oorspronkelijke hardcore en de commerciële emocore in, waarvoor hulde. Het Sleepless Nights gedeelte suggereert dat de band hier echter wel weer klaar mee is.

Eerdere recensies van Defeater:
- 03-03-2009: Travels.

Recensent:Erik Oudman Artiest:Defeater Label:Bridge Nine