2011-04-25
Dat er in België heel wat talent ronddwaalt, weet elke rechtgeaarde rocker met kennis van zaken. Vaak blijven bands in de underground scene vasthangen, hoewel ze kunnen rekenen op een trouwe schare die hard fans. Internationaal blijft het vaak bij vage vermoedens en speculaties. Achyronthia neemt met Echoes Of Brutality alle onzekerheden weg en veegt daarmee alle negativiteit omtrent de Belgische hardrock scene van de baan. Dit is een schijf die qua composities en uitvoering daarvan best kan meedingen naar een hogere positie op internationaal vlak.Opererend vanuit Oostende, de koningin der badsteden, start het avontuur van Achyronthia in 1999. Een zes nummers omvattende demo Fountain Of Youth ziet het daglicht in 2002, waarvan uiteindelijk twee tracks op de Latent Talent compilatie verschijnen. Hun eerste full cd wordt in de Midas Studios in Lokeren opgenomen en in eigen beheer voor de hongerige leeuwen gegooid in 2006. Er volgen uitnodigingen als support voor Sodom, After All, Killer, Spoil Engine, Peter Pan Speedrock en The Lucifer’s Principle. Hoogtepunt is echter het optreden op het legendarische Wacken Open Air Festival in 2008. Achyronthia vertegenwoordigde het Belgenland als finalist van de Wacken Metal Battle, waar dat jaar Iron Maiden als headliner diende.
Nu is er dan uiteindelijk Echoes Of Brutality en de band vond onderdak bij Mausoleum. Achyronthia brengt compromisloze trash metal, gebaseerd op melodie en kracht uit de traditionele hardrock. Niet vernieuwend dus, ware het niet dat de band met behoorlijk originele composities uit de hoek komt. De agressie druipt van de tracks af en het valt meteen op hoe hecht de structuur binnen de groep wel is. Het artwork voor de hoes is van de hand van Seth Siro, die eerder al met hoesontwerpen op de proppen kwam voor Exodus, Paradise Lost, Moonspell en Soilwork. Verder spreekt de muziek op hun tweede full length voor zich. Luister maar eens goed naar de brutaliteit en agressie die van nummers als ‘Operation Overlord’, ‘Phantom Of The North’ en ‘Skeleton Lake’ afdruipt. Het gitaristenduo Bollenberg en Brackx wisselen elkaar perfect af en het ritmekanon Winkelmans houdt alles in de hand. Jammer dat deze getalenteerde drummer, voor het verschijnen van deze schijf, de groep al heeft verlaten. Enig punt van kritiek is zanger Ponette. Zingen kan hij zeker en dat merk je op de passages waar cleane vocalen de bovenhand halen. Jammer dat er voor de rest zoveel geschreeuwd wordt. Trash metal moet bruut en agressief zijn, toch denken vele internationale acts daar anders over.
Antwerp Gipsy Ska Orkestra - I Lumia Mo KherMisschien kan het zo wezen dat de zigeunermuziek op discobeats een aantal...
Guano Apes - Bel Air Reünies en comebacks, ze waren en zijn er de laatste en komende tijd genoeg....