2011-05-06
Het is een bijzonder vreemde ervaring als een eerst deel van het album niet lekker klinkt en het tweede deel wel. Het is de post-hardcoreband Young Legionnaire gelukt om de nummers zo te sorteren, dat het begin van Crisis Works in het niet valt bij het vervolg. En dat terwijl je de beste nummers meestal eerst krijgt. Dat verwacht je ook van een band met Gordon Moakes van Bloc Party en Paul Mullen van Yourcodenameismilo, een door het duo lang gedroomde samenwerking. Het trio (met drummer Dean Pearson) zet echter vooral de slecht geproduceerde liedjes vooraan de plaat. Dat onappetijtelijke produceerwerk zal dan ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest en komt later ook terug op Crisis Works, maar dan zonder dat de meter te ver door slaat. Het klinkt als onderproductie, maar waarschijnlijk is er sprake van overproductie. Kan dat wat harder? Nog een tikkie? En dan krijg je dit. Vooral de bas overstuurt, gonst en klinkt niet lekker.
De eerste single van de band - Crisis Works is immers ook een debuut – is een voorbeeld van de slecht knoppenwerk. ‘Chapter, Verse’ begint met een onhandig dikke laag herrie, zonder definieerbare lijntjes. Daardoor overschreeuwt Mullen zich en moet Moakes de meubelen redden met een aardig riffje; met matig succes. En ook de eerste twee nummers ‘Twin Victory’ en ‘Numbers’ zijn ten prooi gevallen aan te dikke, rochelende baslagen.
Des te vreemder is het dus dat bijvoorbeeld ‘A Hole In The World’, wat maar drie liedjes verder op de plaat staat, een subtiele wereldplaat is. Dit nummer is al ingeluid door ‘Even The Birds’ en ‘Black Lions’, allebei verdienstelijke nummers, met wél een juiste productie. ‘A Hole In The World’ is echter vooral een kunstje van Mullen, dankzij zijn zich repeterende, maar epische gitaarlijn. Hij legt de basis voor een nummer met een enorm sterke opbouw, waarbij de bas van Moakes de ideale tegenspeler is voor de gitaar. Het nummer vloeit, zweeft, is als een warm, klotsend bad.
Nog zo’n supernummer is ‘Blood Dance’. Veel meer uptempo, en met een simpelere gitaarlijn. Vooral de drums spreken hier, maar de kracht zit hem in het refrein, waarin meerstemmigheid en de rollende basloopjes van Moakes uitblinken.
‘’This records is about the brutal, the fragile and the possible’’, zegt Moakes in de persrelease. ‘Bruut’ wordt het vooral in het begin van Crisis Works en dat werkt niet. ‘Fragiel’ gaat de band beter af en gelukkig komt dat goed naar voren. Mullen is, mits op de juiste onderlaag aan muziek, een verdienstelijk zanger en Moakes speelt niet voor niets in Bloc Party. Met Pearson erbij en de juiste muzikale insteek, is er een hoop ‘mogelijk’.
Eisbrecher - Eiskalt (The best of)Dit is nu een uitstekend voorbeeld van een totaal overbodige release....
Blues Brother Castro - Out On The Beach We zijn nog niet halverwege het jaar 2011 of we weten het al: Excelsior...