Over een periode van tien jaar werkte Sieben aan Until Grass. Hij speelde de muziek tijdens optredens, waar hij dan ook white label cd`s verkocht. Toen hij uiteindelijk bij een label tekende, besloot hij zijn materiaal eens goed onder handen te nemen. In zijn eigen studio nam hij het grootste deel van zijn liedjes opnieuw op, mixte ze en speelde bijna alle instrumenten zelf in. Persoonlijker kan een album eigenlijk niet zijn. Zelfs de gastbijdragen komen louter van bevriende muzikanten. Zo zingt Jelle Paulusma een aardig partijtje mee op het psychedelische 'Gloria' en komen de folk-fiddles van vriendin Judith Kolen geregeld voorbij.
Until Grass is een diverse folkplaat die vooral naar americana neigt, maar dan wel met psychedelische trekjes. De breekbare stem van Sieben doet denken aan Neil Young en dEUS-voorman Tom Barman. De songs verhalen beeldend van liefde en het moderne leven. Het is dan ook niet moeilijk om je mee te laten slepen door roadsong '12 Bar Blues', het ingetogen 'Keeper Of A Lighthouse' of het gitaarplukkende 'A Risen Man'. Stuk voor stuk weten de on-Nederlands klinkende songs te bekoren.
Theo Sieben maakt een album dat afwijkt van de tegenwoordige standaard. In plaats van de veelal gladde hedendaagse producties, klinkt Until Grass verzorgd, maar wel grillig. Neem bijvoorbeeld de opvallend aanwezige slidegeluiden tijdens opener 'A Roadsong' of de bijgeluiden aan het einde van de titeltrack. Het geeft het album een bepaalde onvoorspelbaarheid. Dat grillige, in combinatie met de verhalende teksten, maakt van Until Grass een bijzonder album dat flink wat luisterbeurten verdient. Wachten op betere tijden, zoals de titel zegt, hoeft wat dat betreft niet meer. Met Until Grass zijn de betere tijden zojuist aangebroken.
Redeem - 999Het kleine Zwitserland wordt het meest geassocieerd met uurwerken en kaas,...
Woody & Paul and the Vigilantes - Heroes and Zeros De muziek van Woody & Paul is lastig te omschrijven. De heren spelen...