2011-05-10
Een klein beetje consternatie bij uw recensent. Straigt Line Stitch werd in eerste instantie aangeduid als een poprock-bandje in de lijst met nieuwe aanwinsten uit de postbak met cd’s. Maar wie de Amerikaanse band een beetje kent, weet dat er slechts een klein drupje pop uit de muziek te extraheren valt. De nieuwe plaat The Fight of Our Lives bevat dan ook straffe (nu)-metal met een flinterdun poprandje. De band is met deze plaat toe aan het tweede groots uitgebrachte album Alleen When Skies Wash Ashore (2008) kreeg een aanzienlijke productie toebedeeld; de drie EP’s en twee self-released albums moesten het doen met kleinschalige verspreiding.
Toch is daar, tien jaar na de eerste EP, daadwerkelijk een plaat die de band een hoofdpodium waardige status zou kunnen geven op de wat harde festivals. Zo mag bijvoorbeeld Download dit jaar Straight Line Stitch verwelkomen.
Het vijftal bestaat uit vier mannen en een zangeres, Alexis Brown. Zij draagt de verantwoordelijkheid voor de Hatebreed-achtige screams op de intens harde coupletten, maar ook voor de loepzuivere, bijna popperige zang op de vaak wat bitterzoetere refreinen. En dan neemt ze ook nog eens in de breaks de rockerige zang a la Skin voor haar rekening.
Het is een kunst op zich en het werkt prima. Op ‘No Tomorrow’ bijvoorbeeld wordt naadloos overgeschakeld van een raggend couplet, compleet met de regelmatig terugkerende blast beats naar een refreintje dat doet denken aan Silbermond. Dat poppy karakter blijft overigens strikt beperkt tot refreinen. De metal overheerst op dit album en dat is maar goed ook, want het is te horen dat dat de band het best ligt. De heren zijn namelijk technisch behoorlijk begaafd en dat kunnen ze niet kwijt in de meer standaard refreinen.
Tegelijk is het meer toegankelijke (radio)-karakter van sommige delen een leuke variatie op het nu-metal genre. Al moet gezegd dat de echte metalfan zich groen en geel zal ergeren aan een introotje als dat van ‘Laughing in The Rearview’ en vervolgens zal wegzappen bij het bijna house-achtig ingezongen refrein.
Jammer genoeg zijn niet alle nummers even sterk, en dat komt vooral doordat het trucje van de band niet altijd sterk wordt uitgevoerd. ‘Bar Room Brawl’ is een snoeiharde track, maar absoluut niet bijzonder genoeg. Als de band geen afwisseling gebruikt in de nummers, loopt het spaak. Dat is zorgelijk, maar het merendeel van de tracks laat horen dat er genoeg potentie is om het trucje uit te blijven voeren.
Zoals gezegd: echte compromisloze metalfans zullen The Fight of our Lives misschien niet direct geweldig vinden. Voor hen die even willen doorbijten of die gewoon een breed zichtveld hebben, is dit een leuk, verrassend album met genoeg kwaliteit om te blijven boeien.
Zita Swoon - Dancing With The Sound HobbyistNa A Beatband, Moondog Jr. en Zita Swoon heet het collectief onder aanvoering...
Jamie Woon - Mirrorwriting De 28-jarige, Britse singer/songwriter Jamie Woon is naast James Blake één...