2011-05-22
Er zijn een hoop bands die het spelen in grote arena’s als ultieme droom noemen. Het blijkt echter altijd een moeilijke opgave te zijn om een arenarockband te worden. Je hebt oerdegelijke bandleden nodig, een zanger met een extreem krachtige stem, die zelfs de mensen achterin een stadion moet kunnen raken en dan zijn er nog de radiohits, grote anthems en power ballads die geschreven moeten worden. De afgelopen tijd is er maar één band geweest die na járen wist uit te groeien tot zo’n band. Kings Of Leon uit Nashville, Tennessee staat dit jaar als headliner op de meeste grote festivals en speelt in de grootste concerthallen van de wereld. En uit precies dezelfde muzikale omgeving als Caleb Followill en co. komt de arenarockband in spé Mona, door verschillende muzieksites- en bladen getipt als dé sensatie van 2011. Met de selftitled debuutplaat bewijzen leden Nick Brown (zang/gitaar), Vince Gard (drums/percussie), Zach Lindsey (bas) en Jordan Young (gitaar) dat de hype terecht is en de grote doorbraak er wel gaat komen. Bijna alle bovengenoemde ingrediënten die een arenarockband nodig heeft, zijn bij Mona namelijk aanwezig. Vooral de zang van Nick Brown is ongelofelijk krachtig. Zijn stemgeluid is een mix van dat van Caleb Followill en Bryan Adams, maar dan volgepompt met anabole steroïden en uitgerust met Wolverine-klauwen. De uithalen in bijvoorbeeld `Lines In The Sand’ en `Taboo Lights’ banen genadeloos hun weg naar de kippenvelknop. Het is een stem waarvan je niet kunt voorstellen dat er mensen zijn die dit niet mooi vinden. Voor Michael Jackson-fans is het zelfs huilen geblazen. `Shooting The Moon’ eindigt met een tirade waarin Brown precies zo zingt en klinkt als de wijlen King of Pop tijdens de outro van `Earth Song’.
Instrumentaal gezien heeft Mona minder in huis dan bijvoorbeeld Kings Of Leon. Nick Brown is de ster en de rest van het bandgeluid dient voornamelijk als de gouden lijst om hem heen. Het klinkt allemaal erg goed, maar hoogstandjes op gitaargebied zoals Kings Of Leon’s `Crawl’ kom je hier niet tegen. Wat Mona wel beter doet dan die andere band met Tennessee als thuishaven, is het opnemen van radio- en arenavriendelijke nummers. Van ballade `Say You Will’ tot de uptempo single `Trouble In The Way’, iedere track op het debuutalbum klinkt groots en heeft hitpotentie. Grappig genoeg zou dat weleens een valluik kunnen zijn in de weg naar het grote succes. Gezien er geen mindere track aanwezig is, zijn er ook geen opmerkelijke hoogtepunten en dus ook geen verplichte meezingmomenten die iedere grote liveshow telt en iedere fan nodig heeft.
Maar of dat succes komt of niet (wat ondergetekende zéér onwaarschijnlijk lijkt), het debuutalbum van Mona is een fantastische plaat, waarop de lat van begin tot eind torenhoog ligt. De zangprestaties van Nick Brown zijn ongehoord sterk en de kans dat er in de nabije toekomst grootser klinkende rocknummers worden uitgebracht, is erg klein. Het is onvoorstelbaar dat er mensen zijn die Mona géén geweldige band gaan vinden.
Beastie Boys - Hot Sauce Committee Part 2Een tweede deel uitbrengen, zonder dat er ooit een eerste deel verschenen is?...
Def P. & The Beatbusters - Hard op Weg In 2002 stond Def P (in een gelegenheidsformatie met The Beatbusters)...