2011-06-13
Wie op zoek is naar een leuke, innovatieve elektropopgroep moet eens naar Scandinavië kijken. Van Robyn tot The Deer Tracks, er zijn de afgelopen jaren tientallen interessante artiesten en bands binnen het genre opgestaan en allemaal komen ze uit Finland, Zweden, Noorwegen of Denemarken. When Saints Go Machine representeert het laatstgenoemde land. De band bestaat uit vier jonge gasten en is de afgelopen jaren aan een opmars bezig. Ze openden één van de stages op het Roskilde Festival, stonden vorige maand in het voorprogramma van Caribou in Paradiso en hebben na al dit livegeweld nu eindelijk een studioalbum uit. Met Konkylie bewijzen drummer Silas Moldenhawer, toetsenisten Jonas Kenton en Simon Muschinsky en zanger Nicholas Manuel Vonsild dat die opmars nog wel even door mag gaan. De band is duidelijk beïnvloed door een aantal grote namen, maar heeft een geheel eigen sound weten te creëren die we nog niet van een andere band hebben gehoord. Vergelijkingsmateriaal is bijvoorbeeld Caribou, The Knife en Röyskopp, terwijl Vonsild’s vocalen doen denken aan die van Antony Hegarty of een samensmelting van de twee stemmen van Wild Beasts. Over-dramatisch of te gevoelig wordt de zang echter nooit. En instrumentaal blijft het allemaal heel rustig door golven. Het tempo van bijvoorbeeld Caribou’s ‘Odessa’ wordt niet gehaald.
Konkylie is een bij vlagen dromerig album. Wat de plaat zo goed maakt, is dat veel van de nummers slechts de indruk wekken van ambient. Lang en uitgesponnen wordt het nooit en in tegenstelling tot soortgelijke bands, kan When Saints Go Machine wél een pakkende hook en melodie schrijven. Een mooi voorbeeld hiervan is ‘Kelly’, een midtempo track over een eerste liefde. De catchy synthesizerriff loopt tot het einde door, wat het nummer een prettige vaste structuur geeft, maar gaandeweg speelt de band met de melodie. Een snufje extra drums, wat bijhorende synth-uitspattingen, een piepklein noise-achtig momentje en een hele korte break met zweverige vocalen fleuren het geheel op. When Saints Go Machine heeft de middenweg tussen toegankelijk en experimenteel gevonden en bewandelt deze als een dronkelap.
Dit maakt van Konkylie een heel aparte plaat. En dat is ook het enige minpuntje. Het verschil tussen het toegankelijke ‘Kylie’ en het experimentele ‘Add Ends’ zorgt ervoor dat dit een lastig album is om in zijn geheel te beluisteren. Als luisteraar switch je steeds tussen makkelijke en moeilijke popliedjes, tussen toegankelijk en experimenteel. Konkylie is dus geen cd die bij een bepaald humeur of een bepaalde sfeer kan passen. Het is op deze manier een unieke plaat, maar de band moet in de toekomst een keuze maken tussen toegankelijk en experimenteel, wil hij echt een indruk maken.
Tim Knol - DaysIedereen houdt van Tim Knol , maar niet iedereen houdt van Tim Knol’s...
Battles - Gloss Drop Met Mirrored leverde de experimentele rockband Battles in 2007 één van de...