2011-06-19
Met hun debuutlangspeler I Saw A Landscape Once maken de heren van Low Vertical het de luisteraar niet bepaald makkelijk. De Belgen tappen achtereenvolgens en tegelijkertijd uit zo’n enorme hoeveelheid muzikale vaatjes dat het bij de eerste luisterbeurten vrij lastig is grip op de boel te krijgen. Even doorbijten, want het loont de moeite. Low Vertical handelt enerzijds in hetzelfde fluwelen popgeluid als labelgenoten Marble Sounds. Tegelijkertijd steekt de band echter ook hun stadionrock-ambities niet onder stoelen of banken, vindt het gezelschap het zalig om een beetje te pielen en freaken met electronica in de traditie van Aphex Twin, Four Tet en The Notwist en knipogen de heren af en toe naar de wat meer met noise goochelende landgenoten van Madensuyu, Evil Superstars en The Germans. Oh ja, en ze grijpen op het juiste moment naar een trekzak en wat koperblazers en roepen vlak voor het inzetten van een haast obligate gitaarsolo doodleuk “jee-haa!”. Van alles wat dus, maar van een compleet onsamenhangende en identiteitsloze bende is hier zeker geen sprake.
Het echte vuurwerk van I Saw A Landscape Once bevindt zich met de titeltrack en het eropvolgende duo ‘Fatrabbit’ en ‘Wake Up, It’s Bedtime’ dan wel in de staart, ook tot die tijd valt er al genoeg te beleven. De grotendeels op een human beatbox-achtig loopje voortgestuwde zacht-hard-zacht-hard track ‘Birthcontrol’ is het prijsnummer tijdens de beginfase en vormt een mooi contrast met het daaropvolgende meest conventionele nummer van het album; het dromerige popliedje ‘She Came Outside’. ‘Planetminusmonkey’ bewijst dat de spelletjes met tegenstellingen niet constant even effectief zijn: Het opvoeren van de pitch, zo ergens halverwege, had simpelweg best iets subtieler gemogen. Een ander minpuntje is het feit dat de twee langste songs, ‘Get Rid Of The Monster In You’ en ‘At The Point Of No Return’, qua structuur nogal overeenkomen, waarbij laatstgenoemde hier zwaar de voorkeur geniet.
De eerste helft is al met al dan misschien net iets te wisselvallig; vanaf het heerlijk sputterende ‘Unterseeboot’ staat de boog constant flink gespannen. Nogmaals, u moet er wat moeite voor doen, dus strikte hokjesdenkers blijven best op grote afstand. Onder de avonturiers zullen er hier en daar vast wel wat beschuldigende Radiohead-copycat vingers richting de band gaan wijzen. En ja, die echo’s zijn inderdaad volop aanwezig; Low Vertical klinkt echter volkomen oprecht, weet zichzelf op aanstekelijke wijze te relativeren en levert simpelweg een fascinerende en grotendeels geslaagde luistertrip af.
Daisy Cools - The Paris File The Secrets We Keep uit 2009 werd door de Rotterdamse Daisy Cools deels...
Chad VanGaalen - Diaper Island Chad VanGaalen is een multitalent. De Canadese folkzanger schrijft niet...