RECENSIE: A Pale Horse Named Death - And Hell Will Follow Me

A Pale Horse Named Death – And Hell Will Follow Me
recensie cijfer 2011-06-26 Sinds Type O Negative frontman Peter Steele in april 2010 overleed, werd er weinig meer vernomen van de band en haar leden, maar gelukkig geeft drummer van het eerste uur, Sal Abruscato, een teken van leven. Hij heeft een project met de welluidende naam A Pale Horse Named Death opgestart. Abruscato wordt daarbij geholpen door producer Matt Brown. Verder wordt er meegewerkt door Type O Negative-drummer Johnny Kelly, Biohazard-gitarist Bobby Hambel, bassist Eric Morgan en zingt Keith Caputo mee op de achtergrond. Het album And Hell Will Follow Me is opgedragen aan Peter Steele. In de teksten wordt de persoonlijkheid en het eenzame heengaan van de ondoorgrondelijke reus beschreven.

Muzikaal laveert de band tussen Type O Negative en Alice In Chains, maar ook het hardcore verleden van de leden is hier en daar herleidbaar. Daarbij moet je vooral denken aan Life Of Agony en Carnivore. Zanger Sal Abruscato zingt met een zelfde soort intonatie als Layne Staley, maar klinkt over het algemeen iets ruiger.

‘As Black As My Heart’ begint met een geweldige riff die zich gelijk in je hoofd nestelt. De bezwerende stem doet de rest. Wat een prachtige opening van een plaat die vanaf het begin niet kapot kan. In ‘To Die In Your Arms’ klinkt het Type O Negative verleden wel heel sterk door. De ultrazware riff, gecombineerd met het bezwerende gitaarloopje doet je de haren te berge rijzen. Wat een goddelijk maar ook droevig stukje muziek is dit, en tegelijkertijd laat het horen wat een prima gitaristen de heren Abruscato, Hambel en Matt Brown zijn. Ook ‘Devil In The Closet’ en het prachtige ‘Cracks In The Wall’ dat heel sterk aan Alice In Chains doet denken zijn metalhymnen van het betere soort. ‘Bath In My Blood (Schizophrenia In Me)’ laat de hardcore kant van Sal en zijn mannen horen. Het slotakkoord ‘Die Alone’ sluit het album waardig af, maar laat een leegte in je achter bij de gedachte dat een bijzonder persoon als Peter Steele voorgoed weg is.

Een passender eerbetoon had Peter Steele zich niet kunnen wensen. Het is bijna zeker dat hij van bovenaf goedkeurend zit te knikken en ziet dat zijn erfenis in goede handen is. Het is natuurlijk altijd jammer dat een droeve gebeurtenis zoveel losmaakt, maar het levert gelukkig een prima plaat op.
Recensent:Jan Didden Artiest:A Pale Horse Named Death Label:SPV
The Human Abstract - Digital Veil

The Human Abstract - Digital VeilDat dit Digital Veil pas de derde release is van het uit Los Angeles...

In Flames – Sounds Of A Playground Fading

In Flames - Sounds of a Playground Fading Alsof een vader zijn kinderen in de steek laat, zo ongeveer moet het gevoel...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT