2011-06-13
De Amerikaanse Steven Gene Wold alias Seasick Steve, die jarenlang als muzikant en producer de wereld over zwierf, is in korte tijd uitgegroeid tot een graag geziene gast op festivals. Met zijn opvallende verschijning, rauwe blues en zelfgemaakte instrumenten als de Diddley Bow (eensnarige gitaar) wist hij jong en oud, van punker tot hiphopper voor zich te winnen. Waar de sympathieke bluesman speelt, schijnt de zon. De levensloop van Seasick Steve is ronduit bijzonder. Als kind weggelopen van huis om te werken en te musiceren, deelt hij in de jaren `60 al het podium met de legendarische John Lee Hooker. Hij speelde mee met Janis Joplin en mocht Kurt Cobain tot zijn vriendenkring rekenen. Toch brak hij als muzikant nooit door. In Parijs leefde hij zelfs als straatmuzikant. Dan moet je inmiddels wel over een grote berg levenservaring beschikken. En daar gaat zijn muziek dan ook over: his life on the road.
Op zijn vijfde album is Steve niet anders dan op zijn voorgaande werk en daarom is de titel ook treffend: You Can`t Teach An Old Dog New Tricks. Want laten we wel zijn, met zijn bijna 70 jaar is Seasick Steve geen jonge hond meer.
You Can`t Teach An Old Dog New Tricks opent met het mooie ‘Treasures’ eenvoudig en ingetogen. De rauwe stem van Steve verhaalt van de tijd dat hij als “hobo” werd nagekeken door de mensen. ”And you fear that I come to steal, your security that ain`t real”. Het doet denken aan Johnny Cash.
Na deze rustige start pakt Steve uit met de pakkende titelsong, die leunt op vuige bluesrock en ronkende gitaren. Opmerkelijk is de aanwezigheid van John Paul Jones (Led Zeppelin) op bas. Ook op ‘Back In The Doghouse’, wat dezelfde energie bevat, staat de bassist zijn mannetje.
Steve zingt niet alleen over zijn verleden, hij zit ook vol goede raad. ‘Days Gone’ is een gruizige, uptempo levensles: ”Don`t waste your time worrying about things you cannot change. Life`s to be lived, not too arranged”. Maar ook de simpele les uit het pure ‘Have Mercy On The Lonely’ mag er zijn. ”Rather be poor and have my honey, than own the banks with all the money”.
En dan is er nog 'Whiskey Ballad', een drinklied dat zoon Paul Martin Wold schreef en waarop hij zelf het wasbord, de backingvocals en de vrije fluitklanken voor zijn rekening neemt. Of het spannende 'Burnin' Up', wat een ode aan de liefde is. Het album eindigt met de sfeervolle meezinger 'Long Long Way', waarop John Paul Jones de mandoline bespeelt en er een heus koor aanwezig is.
Seasick Steve verklaarde onlangs dat hij in een bijzonder creatieve en productieve fase in zijn leven zit. Het zou mooi zijn als hij nog even in deze fase blijft. Zoals hij op hoogtepunt ‘Underneath A Blue And Cloudless Sky’ al zingt: ”I`ll be there when your hair turn grey.” en dat is hem geraden ook.
Gomez - Whatever's On Your MindVaak gaat het mis als een band zelf een album produceert. Producers zijn er...
Van Dik Hout - LEEF! Vier jaar hebben we moeten wachten op een nieuw studioalbum van Van Dik Hout...