Het album begint erg sterk met 'Surf Hell', een stoere surfrock song die tevens de eerste single van het album is. Dit klinkt niet als gemoedelijk dobberen op deinende golfjes maar als een doodsverachtende duik in de branding. Tijdens 'How Come' klinkt de band als een rauwe versie van een sixties beatband. Die authentieke retrosound is Little Barrie’s handelsmerk. Hun muziek refereert altijd aan sixties en seventies rock, ook al verschillen de accenten per lied. De klank van Barrie’s gitaar, of die nu galmend is of voorzien van distortion, geeft de songs hun specifieke karakter. 'Does The Halo Rust?' en ‘New Diamond Love’ klinken bluesy en psychedelisch. De titeltrack 'King Of The Waves' is gemoedelijk en heeft ook weer surfelementen. De band speelt lekker relaxed, het klinkt bijna alsof ze het ter plekke bedenken. Ook 'Dream To Live' klinkt erg laid back met een ongecompliceerd maar pakkend basloopje. Maar er is ook ruimte voor simpele maar pittige rocksongs als 'Tip It Over' en 'I Can't Wait'. De laatste song ‘Money In Paper’ is eigentijds, onmiskenbaar Brits en catchy as hell.
Bijzondere vermelding verdient de productie waarvoor de band samenwerkte met Edwyn Collins. De songs zijn bewust alleen wat bijgewerkt met staalborstels en grof schuurpapier, niet alle oneffenheden zijn opgevuld en glad gepolijst. Daardoor is de sound lekker ruw en basic gebleven. Ook dat draagt bij aan de retro-feel die dit album heeft. Op de cd zie je de band in een soort van zweterig opnamehok uit een vervlogen tijdperk. Het ademt de sfeer van ongecompliceerde rock ‘n’ roll zonder opsmuk. Laat dat nou precies de muziek zijn die op King Of The Waves te horen is.
King Crimson - A Scarity of Miracles (Jakszyk, Fripp and Collins, A...Robert Fripp is iemand die progrockliefhebbers tot de verbeelding spreekt....
The Blood Arm - Turn & Face Me De aanbevelingen voor The Blood Arm zijn niet mis, zo valt in de persinfo...