Na het wat vlakke ‘Once In’ komt ‘Open Season’, een mooi gezongen gevoelig lied dat meteen vertrouwd klinkt. Op ‘Early Train’ wordt ze begeleid door de folkpop band Girlyman en haar vader Loudon. Lucy Wainwright Roche zingt haar liedjes vanuit haar persoonlijke beleving van de wereld om haar heen. De emotionele lading daarin klinkt niet klef sentimenteel, maar oprecht. Als ze bijvoorbeeld op ‘The Worst Part’ zingt over een onbeantwoorde liefde, geloof je haar. Haar stem is zuiver en redelijk hoog en klinkt daardoor bijna meisjesachtig lief.
Het warm en opgewekt klinkende ‘October’ is wat mij betreft een van de beste songs van het album. De samenzang met The Indigo Girls werkt prima. De manier waarop ze op ‘Accident & Emergency’ een bezoekje aan een eerstehulppost bespiegelt, doet denken aan haar vader. Ook die kan iets alledaags dat hem overkomt zo beschrijven dat het je aan het denken zet; ”Quarter to ten at the A and E where nobody thought they would need to be”. Een enkele song is wat meer aangekleed, zo is ‘Mercury News’ voorzien van een scheut americana. Maar het album is vooral gevuld met sober uitgevoerde gitaarliedjes, zoals haar versie van Simon & Garfunkel’s ‘America’ die Lucy samen met The Roches zingt.
Lucy is een gemoedelijk album zonder frivoliteiten of contrasten. De kracht ervan zit wat mij betreft meer in de composities dan in haar stem. Ze kan beslist zingen, maar haar stem klinkt soms wat te zoetjes. Niet voor niets komen de meerstemmige songs het beste uit de verf. Al met al beslist geen beroerd album, maar ook niet één dat een verpletterende indruk achterlaat.
Pete and The Pirates - One Thousand PicturesDrie jaar geleden debuteerde Pete And The Pirates met het album Little...
Shirley Lee - Winter Autumn Summer Spring “One day Spearmint will be hailed as Gods” zei NME ooit over de Londense...